Met nog een jaar en een paar dagen te gaan voor de algemene verkiezingen, merken we dat er vanwege de regering verschillende projecten worden uitgevoerd. Haast bij allemaal staat de samenleving centraal en moet de druk voor haar worden verlicht. Ook de aanpak van criminaliteit verdient nu topprioriteit. Echter hebben we dit in de afgelopen vier jaar niet gezien! Het was meer een periode van ikke ikke en de gemeenschap mag stikken.

De vakbeweging vertegenwoordigt te veel bonden, waardoor de bundeling tegen de verschillende regeringen maar niet kan lukken. Alleen de leerkrachten al kennen meer dan vijf bonden, terwijl de gezondheidszorg er meer dan vier kent. Het ministerie van Justitie en Politie blijft niet achter, dat heeft meer dan drie bonden. Het grappige hierbij is, dat ze allemaal te kampen hebben met dezelfde problemen. Wanneer komt dan die bundeling tegen de regering? De ene vakbondsleider vertrouwt de andere niet! Achteraf verkoopt toch 90 procent van de zogenaamde vakbondsleiders zijn achterban voor een appel en een ei.

Het verslag van 2023 van de Rekenkamer, die fungeert als een onafhankelijk controleorgaan, wijst op ernstige tekortkomingen in het financiële beheer van de overheid. Dit schreef De Ware Tijd onlangs in een uitgebreid artikel. In zowel de begrotingsrekening, operationele uitgaven, middelenbegroting als het beleidsprogramma zijn werkprocessen niet vastgelegd, en de afdeling Interne Controle functioneert niet naar behoren. Hierdoor neemt het risico op zowel onbewuste als bewuste fouten aanzienlijk toe.

De schaduw overheid aan commissies blijft verder uitdijen. De grondwet kent dit verschijnsel niet. Er is ook geen wet over dit fenomeen. Het is simpelweg een instrument waarmee politici tunnels graven onder het bestuur, dat geordend is volgens departementen (ministeries) en directoraten. Vanouds was de minister een politieke benoeming. Directeuren, onderdirecteuren en zelfs hoofdambtenaren worden door de jaren heen steeds meer op basis van partijpolitiek benoemd en bevorderd. Santokhi en Bouterse gebruikten commissies om hun partijpolitieke invloed onder die benoemingen door te laten graven.

Het lijkt erop dat de Surinaamse Luchtvaart Maatschappij (SLM) inderdaad te kampen heeft gehad met operationele problemen, wat heeft geleid tot vertragingen en annuleringen van vluchten, zoals in het geval van vlucht PY993 van Amsterdam naar Paramaribo onlangs en tevens op de route Paramaribo-Miami van afgelopen dinsdag 30 april. Het is zeer frustrerend voor passagiers wanneer vluchten niet volgens schema vertrekken of worden geannuleerd, vooral als het om internationale reizen gaat. Onlangs liep de vlucht PY422 vanuit Miami wederom een vertraging op van ruim vijf uur. Op zich is een vertraging niet een groot probleem, mits er tijdig wordt gecommuniceerd.

De PALU geeft bij iedere gelegenheid Nederland de schuld van alles. Ook voor hun eigen misdaden in de 80’er jaren geeft PALU de schuld aan Nederland. Volgens de PALU en de zogenaamde nationalisten, moeten we economisch onafhankelijk worden. Maar is dat wel mogelijk? Eind 50’er jaren begon het dekolonisatieproces van de voormalige koloniën in Afrika, Azië en het Caribische gebied.
De landen werden economisch nooit onafhankelijk, omdat die landen grondstoffen moesten blijven exporteren naar de EU en de VS om deviezen te verdienen. Met die deviezen moesten producten worden geïmporteerd die hun eigen economie niet produceerden, zoals olie, medicijnen, voeding en voertuigen. Dus die afhankelijkheid bleef.
Je hebt elkaar nodig als producent of als markt. In de jaren ‘90 begon het proces van globalisatie waarbij economieën nog sterker aan elkaar werden verbonden. Dit gebeurde met het vrij verkeer van goederen, personen, diensten en financiën. En als je economisch met elkaar verbonden bent, dan volgen de politieke lijnen. Dus de PALU zal blijven praten over de kolonisator, terwijl je economisch nooit los van elkaar kan zijn. Een totaal achterhaald verhaal. De PALU schitterde in NDP-regeringen die met hun linkse inborst liever met Cuba en Venezuela zaken wilden doen.
Landen die sancties hebben en waar je geen deviezen mee kunt verdienen. Bovendien heeft de PALU geen staat van dienst. De PALU- exponenten die het brein waren achter de militairen in 1980, hebben het West-Suriname plan stopgezet. Een miljoeneninvestering is daarbij verloren gegaan, terwijl er lokale kennis aanwezig was voor de bauxietindustrie.
Suralco en Billiton waren al 70 jaar in Suriname en voldoende Surinamers hebben daar gewerkt. Dus de lokale kennis was er. Meteen na de Decembermoorden werd Errol Alibux van de PALU, premier van Suriname. Tegen 1985 waren alle winkels leeg in Suriname en schaarste werd een realiteit voor de doorsnee man van de straat. Kinderen gingen zonder brood naar school, want ook meel was schaars. Dit is de prijs die het Surinaamse volk heeft betaald voor de ideologie van de PALU.