VAKBONDLEIDERS FALEN, ARBEIDERS DELVEN HET ONDERSPIT

Noem de naam van een vakbondsleider op en we kunnen u zeggen tot welke politieke partij die behoort. De meeste vakbondsleiders hebben een duidelijke politieke kleur. Dat moet toch geen probleem zijn, zegt u misschien. Maar het vormt wel een probleem als we zien dat deze vakbondsleiders de lippen stijf op elkaar houden als de politieke partij waarvan zij lid zijn, in het machtscentrum zit.

Dan lijkt het plotseling alsof de arbeidersklasse geen problemen heeft of hebben de vakbondsleiders plotseling heel veel geduld voor de economische omstandigheden in het land. Ex-president Desi Bouterse was tien jaar lang aan de macht. Gedurende die periode hebben we de vakbondsleiders die gelieerd zijn aan de NDP, niet in opstand zien komen.

Zij hadden alle tijd en geduld om gesprekken te voeren met de regering en te wachten op betere tijden om een verhoging te bewerkstelligen voor de arbeiders. Dit ondanks dat het duidelijk was dat de regering een verkwistend beleid voerde en haast alles met leningen betaalde. Ook toen de kasreserve van de Centrale Bank werd geplunderd voor onnozele zaken, hoorden we de vakbondsleiders niet.

Zij hadden net als hun politieke leider, de oren gesloten voor de deskundigen in de samenleving die zeiden dat het beleid ons in een diepe economische crisis zou storten, waarbij de enige uitweg het IMF zou zijn.

Deze vakbondsleiders waren vergeten dat de regering geen verhoging zou kunnen geven aan de arbeiders die zij vertegenwoordigeden als het land in crisis was. De deskundigen hebben gelijk gekregen.

De regering Santokhi ziet geen andere mogelijkheid dan naar het IMF te gaan.  Er is geen geld om loonsverhogingen aan ambtenaren toe te kennen. Het uitbetalen van salarissen is elke maand een groot probleem en er wordt al gesproken over het afschaffen/korten van subsidies aan bepaalde instanties. Nu weten deze vakbondsleiders wel hun stem te laten horen en te dreigen met acties.

Waar waren deze leiders toen de vorige regering het land aan het vernietigen was, of dachten ze dat we het zouden redden met allerlei leningen? Het probleem met onze vakbondsleiders is dat zij zichzelf verzwakken door zich te verbinden aan een politieke partij. Zij menen via een politieke partij sneller hun doel te bereiken. Jammer genoeg zijn ze daardoor niet meer objectief, omdat ze menen loyaal te moeten zijn aan de partij.  Dit gedrag legt de belangen van de arbeidersklasse op de schoot van regeringen, terwijl de vakbeweging zelf alleen zaken kan afdwingen als zij onafhankelijk is van de politiek. Arbeiders worden daarom pas geholpen als de politieke partijen van de vakbondsleiders aan de macht zijn. De vakbondsleiders falen, de werkende klasse delft hierdoor het onderspit.

More
articles