In enkele jaren is onze USD/SRD wisselkoers gestegen van SRD 2.80 naar iets boven de SRD 8.00. Eindeloze discussies zijn gevoerd over de oorzaken van de huidige economische recessie waarbij vooral onze DNA-leden het niet met elkaar eens zijn. Ligt het aan de sterke daling van onze olie – en goudinkomsten of aan het wanbeleid van de huidige regering? Of aan beide en zo ja, in welke mate? Waar wij het wel met zijn allen over eens zijn, is dat iedereen qua koopkracht drastisch achteruit is gegaan. Als reactie hierop eisten diverse werknemers(groeperingen) een loonsverhoging. Een goed voorbeeld zijn de docenten die uiteindelijk een (gedeeltelijke) looncorrectie ontvangen. Een begrijpelijke eis. Echter is het van korte duur, omdat looncorrecties van deze omvang onvermijdelijk leiden tot inflatie. Zeker met een regering die geld tekort heeft en geen verstandig beleid weet te maken om vooral als een succesvolle ondernemer geld te verdienen voor ons land. Deze de(si)bielen kiezen dus voor denkwerk-bijna-nul, ofwel de easy way out met roekeloos leengedrag, sterk fluctuerende passieve inkomsten van multinationals en drey ai terug eisen van ongedekte looncorrecties via bijvoorbeeld de rij- en voertuigenbelasting. Aangevuld met corruptie en geldverspilling is het pijnlijk om als volk op deze manier volledig te worden opgelicht. Nog pijnlijker is het ontbreken van de (continue) strijd van docenten en andere delen van de klagende bevolking om massaal specifieke veranderingen en resultaten te eisen van de regering in plaats van (alleen) looncorrecties. Dus strijden voor alleen loonsverhogingen is pur bruku, wer prit bruku. Of wilt u wachten met strijden tot u ‘Venezolaan’ bent à la pur prit bruku, mi no ab bruku moro? Het lijkt erop dat docenten niet (langdurig) willen demonstreren om onder andere een leerachterstand bij studenten te voorkomen. Tja, wat is in het uiterste geval dan erger: een verloren jaar of een verloren generatie?
Beseffen onze 18+ studenten dat een groot deel van hen, misschien, tevergeefs studeert? Want hoe groot is de kans op het vinden van een (geschikte) baan ná de verkiezingen van mei 2020, gelet op het toekomstvernietigend (gevoerd) beleid van de huidige regering? In landen zoals Zuid-Afrika (1976) en Chili (2016), waren het vaak de studenten die het voortouw namen om te protesteren, met daarna versterking van burgers. In China, bun bun mati van president Bouterse, was het Tiananmenprotest (1989) een van de grootste studentenprotesten met ongeveer 1 miljoen studenten en burgers die onder andere een einde aan corruptie eisten. Ook in ons land, februari 1987, indirect onder het bewind van Desi Bouterse, waren het onder andere Lyco 1 en Techo 1 studenten die heftig hadden geprotesteerd met de leuze: ‘’Geen brood, geen school!’’. Een recent voorbeeld, januari 2019, zijn scholieren van minimaal 10 jaar!! (o.a. in Nederland en België) die massaal staakten c.q. opkwamen voor een beter klimaat (iets dat niet direct op hen van invloed is). Hoe komt het dat onze studenten nog steeds niet opkomen voor zaken die wel direct van invloed op hen (zullen) zijn? Het lijkt erop dat nog teveel van onze studenten alleen gefocust zijn op hun studie, te veel tijd verliezen aan sociale media en te weinig of niet betrokken (engaged) zijn bij belangrijke economische, milieu – en sociale kwesties. Kan dit veranderen? Ja, als men ‘wakker’ wil worden en niet wacht op een ander om (mee) te strijden.
Stelt u zich eens voor wat bereikt kan worden als, om te beginnen, één dag per week, ná schooltijd, langdurig in estafette wordt geprotesteerd? Uiteraard vreedzaam en als sterk gemotiveerde strijders gewapend met scherpe woorden en realistische eisen. De kans neemt toe dat solidaire versterking zal volgen van The Next Generation Movement en andere burgers in combinatie met sociale media, tv en radio.
Make 10 warriors feel like a 100, make 100 warriors feel like an iron fist!
LET YU FAYA! Bondru kon na wan, lek WAN isri kofu!
Dus, suma na yu: wan bobo of wan lobo?
Mike Nanden
