Op 17-22 november 2022 zal het Internationaal Gerechtshof (ICJ) de inzendingen van Guyana en Venezuela horen over de bezwaren van laatstgenoemden tegen de zaak van Guyana om de geldigheid en het bindende karakter van de arbitrale uitspraak van 1899, over de landgrens tussen de twee landen. Het Guyaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, heeft de voorlopige bezwaren van Venezuela tegen de ontvankelijkheid van de zaak, die resulteerden in een opschorting van de inhoudelijke behandeling van de zaak, ‘’een opzettelijke vertragingstactiek’’ genoemd. Guyana’s voormalig minister van Buitenlandse Zaken, Carl Greenidge, heeft ze als “frivool” bestempeld.
Niemand in Guyana zou het oneens zijn met deze opvattingen. Er is echter geen ruimte voor zelfgenoegzaamheid, aangezien er berichten zijn over toegenomen Venezolaanse diplomatieke activiteit, samen met een geëscaleerde campagne op sociale media, allemaal gericht op het presenteren – of verkeerd voorstellen van – Venezuela als de benadeelde partij bij de afwikkeling van de grens in 1899.
Guyana stelt terecht zijn vertrouwen in de regel van het internationaal recht. Er is voorzichtig optimisme dat Guyana’s uitstekende team van internationale advocaten, een gunstig resultaat voor Guyana kan opleveren. Maar we kunnen niet alleen vertrouwen op de kracht van onze juridische argumenten. Diplomatie moet het ICJ-proces blijven aanvullen. President Mohamed Irfaan Ali zei hetzelfde in zijn toespraak op Onafhankelijkheidsdag in mei, waarin hij verklaarde dat Guyana niet “afwijkt van het gerechtelijke pad”, terwijl het “de beste diplomatieke inspanningen zou blijven leveren die nodig zijn om respect voor al onze territoriale ruimte te verzekeren”.
Dit is misschien wel de meest kritieke existentiële kwestie waarmee Guyana sinds de onafhankelijkheid wordt geconfronteerd. Bij gebrek aan economische slagkracht of militaire macht, heeft Guyana altijd diplomatie nagestreefd als eerste verdedigingslinie tegen de Venezolaanse bedreiging voor zijn soevereiniteit en territoriale integriteit. Er kan geen vermindering van de diplomatieke inspanning zijn, zelfs niet als de advocaten de zaak bij het ICJ uitvechten.
Evenmin kunnen we het ons veroorloven de dreiging te onderschatten die uitgaat van een Venezuela dat wordt verdeeld door bittere politiek en wordt verscheurd door allerlei economische en sociale problemen. Het episodische sabelgeratel naast de deur is misschien bedoeld om Venezolanen af te leiden van hun dagelijkse ellende, maar het enige dat de tegengestelde partijen in Venezuela verenigt, is de verkeerde overtuiging dat Essequibo van hen is. En de enorme oliereserves die voor de kust van Guyana worden ontdekt, hebben hun lust voor ons grondgebied en zeegebied alleen maar versterkt. Er zijn dit jaar inderdaad al negen nieuwe ontdekkingen gedaan en samen met het Gas-to-Power-project dat Guyana meer energieonafhankelijk zou moeten maken, zou Caracas wel eens bang kunnen zijn voor een assertiever Guyana.
Zo hebben zowel het Maduro-regime als de oppositie geprobeerd elkaar te overtreffen in nationalistische, anti-Guyana-retoriek, waarbij ze actief hun egoïstische en misleidende interpretaties van de Award van 1899, de Overeenkomst van Genève en het ICJ-proces naar voren brachten.
Opeenvolgende regeringen van Guyana zijn altijd op de hoogte geweest van de Venezolaanse propaganda en het bereik ervan. Nu, meer dan ooit, moeten we het Venezolaanse verhaal tegengaan met behendige en proactieve diplomatie, om onze bondgenoten aan de kant te houden, om degenen die liever op het hek willen zitten, op de hoogte te houden en om degenen die niet zo gunstig gezind zijn jegens ons te neutraliseren .
Het zou daarom de standaardprocedure moeten zijn voor ons politiek leiderschap, onze diplomatieke vertegenwoordigers en andere regeringsfunctionarissen om bij elke gelegenheid – in multilaterale fora, bilaterale bijeenkomsten, academische instellingen, denktanks enzovoort – de waarheid over de 1899 Award, zelfs omdat ze alert blijven op de neiging van Venezuela om verkeerde informatie te verspreiden.
Wat dat laatste betreft, is het prijzenswaardig dat de minister van Buitenlandse Zaken, Robert Persaud, naar Facebook en Twitter heeft geschreven met het verzoek om berichten te verwijderen met illegale kaarten die het grondgebied van Guyana claimen. Als dat nog niet is overwogen, zou er een eenheid met Spaanstalige vaardigheden moeten worden opgericht op het ministerie van Buitenlandse Zaken om Venezolaans nepnieuws te controleren en tegen te gaan.
Niets is vanzelfsprekend, zowel nationaal als internationaal. Eenheid van doel en boodschap is absoluut essentieel. De ervaring van Chili in het maritieme geschil met Peru, beslecht door het ICJ in 2014, is leerzaam. Hier zijn enkele van de lessen die zijn getrokken uit informele contacten met belangrijke leden van het juridische team van Chili.
Hoewel het een overwegend juridische kwestie is, is het ook een zeer politieke kwestie. Chili creëerde een tweeledig team van advocaten en historici om het nationale verhaal vorm te geven. Er waren bijeenkomsten van voormalige presidenten en ministers van Buitenlandse Zaken om de strategie te informeren en de nationale consensus te versterken. Er waren ook periodieke briefings en een proces van overleg op nationaal niveau, waarbij alle sectoren waren betrokken, met name het Hooggerechtshof, de strijdkrachten, de academische wereld en het maatschappelijk middenveld. Dit alles omdat nationale eenheid van het grootste strategische belang werd geacht bij de presentatie van de positie van Chili aan de internationale gemeenschap. In het geval van Guyana, staat de nationale eenheid in de grenscontroverse niet ter discussie en moet deze waar mogelijk worden versterkt.
Hoewel de integriteit van de ICJ-rechters niet ter discussie staat, moet worden erkend dat de verkiezing van het Hof nog steeds een politiek proces is. In dit verband moeten we kennis hebben van de samenstelling van het Hof en de nationaliteiten van de rechters. We moeten nauwere betrekkingen ontwikkelen met de landen waar de rechters vandaan komen. Ik suggereer niet dat de rechters gemakkelijk zouden worden beïnvloed door politieke overwegingen, maar het versterken van onze zaak met de kracht van onze diplomatie en de presentatie van ons land in het meest positieve licht, mag niet worden onderschat.
Omdat politiek een factor is, moet het verhaal van Guyana continu en krachtig worden herhaald bij elke mogelijke gelegenheid, als een dwingende noodzaak voor het buitenlands beleid.
We moeten ook doorgaan met het bevorderen van onze zaak in alle multilaterale groeperingen waartoe we behoren, zoals de CARICOM, het Gemenebest, de Niet-Gebonden Beweging en de Organisatie van Afrikaanse, Caribische en Pacifische Staten, want we mogen nooit uit het oog verliezen dat het bereik van Venezuela in de derde wereld nog lang is.
Wat onze Latijns-Amerikaanse buurlanden betreft, moeten we voorzichtig te werk gaan. Sinds we in 1991 lid zijn geworden van de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS), hebben we de grenscontroverse bewust buiten het bereik van die organisatie gehouden, omdat we niet het risico konden lopen de Latijnse solidariteit met Venezuela in het gedrang te brengen. Daarom hebben we altijd vertrouwd op het primaat van de Verenigde Naties (VN). Maar we moeten altijd waakzaam zijn in de OAS, evenals in de Gemeenschap van Latijns-Amerikaanse en Caribische Staten, de Associatie van Caribische Staten en, heel waarschijnlijk, een nieuw leven ingeblazen Unie van Zuid-Amerikaanse Naties, zelfs als Guyana’s nieuwe status als een snelgroeiende olie-industrie producent en een opkomende speler in het verzekeren van energiezekerheid in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied, zou kunnen helpen om de vergelijking in het voordeel van Guyana te veranderen.
Toen VN-secretaris-generaal Ban Ki-Moon overwoog om de controverse door te geven aan het ICJ voor regeling en toen zijn opvolger, Antônio Guterres, de beslissing nam om dit te doen, was een belangrijke factor de stille steun van sleutelmachten bij het helpen van de VN-autoriteiten om te komen tot een besluit dat niet alleen gebaseerd is op het internationaal recht en een strikte interpretatie van de Overeenkomst van Genève, maar dat ook op brede politieke acceptatie zou kunnen rekenen. Nu de zaak voor het ICJ ligt, mogen de diplomatieke inspanningen om onze vrienden op de hoogte te houden en anderen te overtuigen van de verdiensten van onze zaak, niet afnemen, want als het Hof in ons voordeel oordeelt, zal het gewicht van de internationale opinie moeten worden ingeroepen om Venezuela ertoe te brengen het vonnis te accepteren.
Nu wachten we op de uitkomst van de volgende fase van het ICJ-proces. Maar we kunnen het ons niet veroorloven onze diplomatieke garde te verlagen terwijl we wachten op de volgende zet van Venezuela. We moeten in ieder geval de diplomatieke inspanningen opvoeren om de internationale opinie echt aan onze kant te houden.
(Bron: Oilnow.gy)
