Suriname kampt al jaren met een ernstig veiligheidsvraagstuk dat de afgelopen maanden volgens velen, ernstig is verslechterd door een niet-adequaat ingrijpen van het justitiële apparaat en vooral door een politiekorps dat ernstige tekens van ontmoediging en desinteresse etaleert. Nu moeten wij wel eerlijk toegeven dat de financiële injecties ten bate van de politie, al zeker zes jaar ernstig te wensen overlaten en dat er binnen dit apparaat veel achteruitgang en zelfs verval geconstateerd moet worden. Gebrek aan van alles, zowel op het gebied van materiaal als materieel. Voorts rammelt het al jaren binnen de leiding van het korps en werden er de laatste jaren slechts NDP-loyalisten met een beperkt vermogen op het gebied van kennis en kunde geïnstalleerd.

Er moest binnen dit korps voortdurend rekening gehouden worden met de belangen van regeringsbonzen en hun misdadige vrienden. Er heeft binnen het korps onder Bouterse, een ernstige vervuiling plaatsgevonden en die heeft doorgewerkt naar de lagere echelons van het geheel. Er heerst een totaal verziekte sfeer en het is niet duidelijk, wie nu wel een clean cop is en wie een dirty. De infiltratie van de grensoverschrijdende misdaad  is niet onaanzienlijk en daar moet bijvoorbeeld het Openbaar Ministerie, OM, mee werken. Zelfs binnen het OM is ons gemeld, dat er een medewerker is die gevoelige informatie, die te allen tijde binnen het parket dient te blijven, naar buiten heeft gebracht en beschikbaar gesteld aan criminelen. Maar al is de zaak zo verziekt, er moet gewerkt aan verandering en genezing, anders kunnen we dit land afschrijven en stevenen we regelrecht af op Haïtiaanse en Colombiaanse toestanden. Wat hoofdzakelijk voor Keerpunt als een paal boven water staat, is dat de misdaad in dit land in opmars is en dat de overheid niet bij machte lijkt die op een gepaste wijze terug te dringen. In Nederland zien we bijvoorbeeld dat zware misdadigers betrokken bij de grensoverschrijdende criminaliteit, zelfs hoge regeringsvertegenwoordigers met de dood bedreigen. Hiervoor mogen we onze ogen niet sluiten, gezien de wijze waarop er geweldsmisdrijven in dit land worden gepleegd, veelal gewapend, en de hulp van de politie veel te langzaam op gang komt. De alertheid van de politie, behalve dan van de RBT-groepen, is niet om over naar huis te schrijven en dat weten we allemaal. Vandaar dat we geen moment een gerust gevoel mogen hebben over de veiligheid in dit land. Mensen woonachtig in de districten, maken zich nog veel meer zorgen dan die uit de stad, want daar is de beveiliging vanwege de politie veel minder en in die gebieden vallen dan ook de meeste slachtoffers. Gewapende rovers in voertuigen loeren hun slag en slaan toe, allemaal ten nadele van ongewapende burgers. En zolang daar geen verbetering in optreedt, zal de onvrede bij de samenleving blijven toenemen. De overheid dient een ander veiligheidsbeleid uit te stippelen, want zoals het nu gaat, is totaal onaanvaardbaar. We moeten ons veilig voelen en wel aan het werk, op straat en in ons huis. Zolang dat niet zo is, zal de kritiek op justitie aanblijven. We mogen ons namelijk niet langer vogelvrij gevoelen.