Wanneer het ministerie van Volksgezondheid zonder instemming, laat staan overeenstemming met de Vereniging van Medici in Suriname, VMS, 50 volstrekt afwijkend opgeleide Cubaanse gezondheidswerkers invliegt, dan verlies je toch de waardering voor de Surinaamse gezondheidszorg. Wanneer het ministerie van Volksgezondheid geen rekening meer wenst te houden met de mening/bijdrage van zijn eigen medici, dan kunnen we gerust stellen, dat zij een medische coup pleegt en gewoon doet en laat wat in zijn eigen voordeel ligt, met alle consequenties van dien. Keerpunt vraagt zich af, welke protocollen gelden voor Cubanen: hebben zij kennis en inzicht in de Surinaamse taal en cultuur, komen er dan ook Cubaanse medicijnen, hoe geschiedt doorverwijzing, enz.? Volgens minister Antoine Elias, zullen de 50 Cubaanse artsen ingezet worden bij de Medische Zending, MZ, en de Regionale Gezondheidsdienst, RGD. De RGD heeft inmiddels ook per brief laten weten, volledig achter de VMS te staan en gesteld, dat het inzetten van buitenlandse collega’s voor taakverzwaring zal zorgen. Ondertussen zijn de Cubaanse artsen in ons land gearriveerd en ondergebracht in het Student Housing Campus Village aan de Leysweg. Maar was deze accommodatie niet met veel ophef geopend met het doel ‘Surinaamse studenten’ te accommoderen tijdens hun studie? Keerpunt kreeg toen de indruk, dat dit onderkomen een betaalbaar alternatief was voor studenten die graag dichterbij het universiteitscomplex willen wonen. En nu wordt het gebruikt als opvang voor Cubaanse artsen? Wat is dit nu voor onzin? Eerst een mooi alternatief creëren voor jongeren en vervolgens een deel ervan bestemmen voor buitenlandse artsen. Hoe aangenaam zal dat zijn voor jongeren plotseling hun leefomgeving te delen met vreemdelingen die ook nog een andere taal spreken. Het lijkt ons niet prettig. Dan zullen deze artsen wel de komende vier maanden inburgeringslessen krijgen om het Sranan en de Nederlandse taal te kunnen beheersen. Maar wie kan Keerpunt uitleggen, hoe rendabel deze investering is? Kon dit geld niet beter besteed worden om de bestaande problemen in de gezondheidszorg aan te pakken? Zou dit geld niet beter besteed zijn aan jongeren om een medische opleiding te volgen door middel van het financieren van studiebeurzen in samenwerking met de Medische Faculteit? Op die manier kon onze jeugd ook mee profiteren en zou er een deel van de werkloosheidsproblematiek zijn opgelost. De minister van Volksgezondheid had eerder verteld, dat in het Wanica Ziekenhuis medici zullen worden bijgeschoold door de aanwezige Cubaanse artsen. Dit wil het ministerie toepassen c.q. doordrukken, terwijl de Medische Faculteit van de Anton de Kom Universiteit van Suriname, tot dusver basisartsen op perfect niveau aflevert. De overheid en het Staatsziekenfonds, SZF, proberen al geruime tijd de Surinaamse artsen als ‘geldwolven’ te bestempelen. Maar de overheid en het SZF vergeten al heel snel, dat de Surinaamse medici juist kwalitatief nagenoeg overal ter wereld inzetbaar zijn wegens hun goede opleiding en kwaliteit van de zorg. De meesten hebben in het buitenland hun studie gevolgd. De beroepsgroepen waaronder de medici, hebben gemiddeld 7 – 8 jaar om 12 – 16 jaar op universitair niveau moeten studeren, om hun specifieke verantwoordelijkheden te mogen uitoefenen. Cubaanse artsen hebben slechts in deelopleidingen in hun specialisatie gestudeerd. Om een significant voorbeeld te geven: de Cubaanse gynaecologen die zijn gekomen (voor het Marwina ziekenhuis te Albina), bleken nog nooit bevallingen te hebben geleid. Keerpunt vraagt zich af, of dit de manier is waarop het ministerie van Volksgezondheid de kwaliteit c.q. het niveau, wil garanderen. Verdient de zieke mens in ons land deze behandeling?

Daarnaast is er een ander probleem dat Keerpunt wil aankaarten met de komst van deze artsen. We willen het hebben over de keerzijde van dit verhaal, namelijk het humanitaire aspect voor de Cubanen. Aangegeven is, dat elk een salaris toucheert van USD 700. Daarvan gaat USD 400 naar de Cubaanse staat en USD 300 mag de arts behouden. Dat wil zeggen dat deze artsen zorgen voor 50 x USD 400 = USD 20.000 maandelijks aan de Cubaanse overheid. Verder is aangegeven, dat ze in het binnenland gaan werken, maar er is geen transparantie in welke centra, waar en hoeveel Cubanen er worden geplaatst. Ook wordt niet verteld, waar de benodigde medicamenten vandaan zullen komen. De Vereniging van Medici in Suriname, VMS, heeft al een aantal knelpunten aangehaald met betrekking tot de komst van deze artsen. De vereniging gaf ook aan, dat de planning en organisatie ontbreken wanneer het gaat om de aanwezigheid van deze medici. Momenteel heerst er al een schaarste aan bepaalde medicijnen in Paramaribo; mensen klagen steen en been over het ontbreken van zuigelingenvaccins, astmapatiënten kunnen niet normaal aan hun ademhalingsbommetjes komen en zo kunnen we doorgaan. Momenteel heeft het Bedrijf Geneesmiddelenvoorziening Suriname, BGVS, de volgende medicijnen niet op voorraad: amoxicilline, paracetamol (coffeïne en siroop), diazepam, diclofenac, gentamycinel oogdruppel, insuline (injectiespuit en naald), antagel suspensie, enz. Het lijstje bestaat uit ongeveer 40 verschillende medicijnen die momenteel schaars zijn in ons land. Wanneer je als medium dit soort lijsten ter beschikking krijgt, vraag je je alleen maar af, waarom er telkens de verkeerde prioriteiten worden gesteld in onze gezondheidszorg. Deze regering moet beseffen dat het aantal ziekenhuizen niets zal voorstellen, als je ze niet op de juiste manier kunt voorzien van de nodige medicamenten en hulpmiddelen.