De Partij voor Recht en Ontwikkeling (PRO) en haar bataljon aan juridisch zwaar geschut, is vanaf dag één voor Keerpunt een vreemde eend in de bijt geweest. Advocaten dienen het belang van hun cliënt. Dat zien wij graag grondwettelijk zo. Maar wie eieren klutst, breekt schalen open en een simpel rekensommetje leert, dat iedere rechtszaak minstens twee partijen heeft. Voor ieder gevuld cliëntenhart, is daar een wederpartij, bij wie je, als je je werk een beetje naar behoren doet, je geen punten op populariteit zult scoren. En de beleidsideeën en het constitutioneel besef kunnen van de hoogste ideale plank komen: politiek wordt gedreven door kiezers en draagvlak.

Daar komt nog eens bij dat PRO meerdere gezichten lijkt te tonen. Activisten zoals Curtis Hofwijks, Jennifer Wong Swie San, Audrey Christiaan en ‘Pakkitow’ Biervliet stonden op het Onafhankelijkheidsplein en Kerkplein voor de rechten van sociaal zwakkeren, terwijl nu blijkt, dat de voorzitter en politiek leider Gerold Sewcharan, zoals hij zelf aangeeft, in een lange carrière voor de staat Suriname heeft gewerkt onder verschillende presidenten.

Meest recent, fronste de wenkbrauwen van kiezers, om te lezen, dat Sewcharan, wiens partijgenoten voortdurend een anti-corruptiestrijd gevoerd hebben, Santokhi in persoon als advocaat bijstaat, in zijn heksenjacht tegen de publicatie van het boek: ‘Corruptie op het hoogste niveau’, van ondernemer Gerard van den Bergh. Een strakke operatie, met rondzending van persberichten, een hypernationalistische toespraak van de president zelf in De Nationale Assemblee, antwoord tegenover journalisten, dat de schrijver ‘de wet overtreedt’ en een sterke ‘zij-tegen-wij’ toon, die niet mis zou hebben gestaan op een NDP-podium in de glorietijden van weleer, gaan hand in hand met sommaties aan niet alleen de uitgever en schrijver, maar zelfs aan de collega’s van de vrije pers, die ervoor kozen, beeldmateriaal van het boek te publiceren.

De idee van wat voorvechters van recht hadden moeten zijn, als onderdrukkers van vrije meningsuiting, laat bij velen een wansmaak achter en de vraagtekens bij de bedoelingen van Sewcharan en PRO, waren luid genoeg voor de voorzitter om deze week via sociale media zijn beweegredenen te delen (maar het werk voor Santokhi voort te zetten). Hij gaf aan persoonlijk niet in te zien, waarom zijn juridische dienstverlening aan de regering, hem niet in staat zouden stellen de PRO te leiden. Hij meent de rollen goed te kunnen scheiden en in zijn beroep, boven partijen te staan. Hij meent indirect de belangen te verdedigen van iedere Surinamer, wanneer hij voor de persoon die het ambt van president bekleedt, opkomt of parastatale bedrijven verdedigt. Keerpunt zal de laatste zijn die beweert, dat de advocaat zijn werk naar behoren en binnen de normen doet. Echter, in partijpolitieke zin, is de keuze voor deze cliënten alles behalve David-tegen-Goliath. Het is ook geen keuze in ondersteuning van het grondrecht op vrijheid van meningsuiting. En het plaatst verdere afstand tussen een kiezer, die in de leiding van een partij, de eigen normen en waarden graag terug herkent. Vooral omdat Santokhi gebruik maakt van de diensten van Sewcharan, om de inhoud van de verwijten van Van den Bergh te ontlopen.

En Santokhi de diensten van Sewcharan gebruikt, om naast de staatsmacht, het politieke overwicht en zijn publiek profiel, nu ook zijn voorsprong in budget en in toegang tot superieure rechtsbijstand inzet, om de vrije pers en de vrije meningsuiting aan banden te leggen. Het effect van de actie van beide politieke leiders, getuigt niet van oppositievoering door PRO. Het getuigt niet van de nieuwe wind die Keerpunt en heel wat kiezers, als zuurstof in de longen, naarstig zoeken in het politiek landschap. Het doordringt ons van een gevoel van een buitenparlementaire partij, die niet weet wat haar identiteit is en voor wiens belangen wel en niet op te komen. Wij vragen ons af of de activisten en andere rechtsgeleerden binnen de partij, op één lijn staan met de handelwijze. Wat is de afstand tot een regering, wanneer personen vanuit hun beroep, de president bijvallen, wanneer kritiek op zijn plaats is? Hoe serieus moeten wij alle anticorruptie-initiatieven nemen, wanneer de muur van verdediging vanuit de dienstverlening van de voorzitter zelf zal komen? De keuze voor voorzitterschap en politiek leiderschap, hoort niet samen te gaan met andere rollen, als om vertrouwen en draagvlak gevraagd wordt. Die keuze hoort op de eerste plaats te komen. Want wij hebben als kiezers te vaak meegemaakt, wat er gebeurt wanneer politici met veel te veel petten op, hun rollen verwisselen naar gelang het ze uitkomt. En we verwachten van het nieuwe politieke geluid ook een nieuwe politieke toewijding.

R.B.