Cubaanse artsen van helden tot slachtoffers

Een van de belangrijkste exportproducten die Cuba voortdurend levert, zijn artsen. Door kwaliteitsdiensten aan te bieden tegen een prijs die de meest kwetsbare en verarmde patiënten zich kunnen veroorloven, veranderen deze artsen de wereld. Aan het begin van de covid-pandemie in 2020, werd wereldwijd een beroep gedaan op ongeveer 800 Cubaanse artsen en verpleegkundigen. Helaas hebben organisaties, onder andere Human Rights Watch, een internationale ngo die opkomt voor mensenrechten en schendingen ervan onderzoekt, een duistere kant ontdekt aan de filantropische inspanningen van Cuba. Bovendien is er een controverse ontstaan rond Cuba zijn medisch internationalisme, nadat Cubaanse artsen hebben beweerd dat zij werken onder repre-ssieve regelgeving die hun fundamentele mensenrechten schendt.

Cuba’s geschiedenis van medisch internationalisme

Na de Cubaanse Revolutie in 1959 richtte de socialistische regering zich op haar belangrijkste maatschappelijke zorgen: universele gezondheidszorg en gratis onderwijs. Als gevolg hiervan heeft de regering, terwijl ze het gezondheidszorgsysteem in het land door middel van strategische methoden vernieuwde, haar doelen bereikt om gratis gezondheidszorg en kwaliteitsonderwijs te bieden. Met behulp van deze waarden begon de Cubaanse regering een programma om humanitaire medische hulp wereldwijd te brengen. Volgens de BBC beschreef Fidel Castro zelf de geëxporteerde medici als Cuba’s “leger van witte jassen”.

De geschiedenis van medisch altruïsme begon in 1963, toen Cuba volgens TIME, 56 artsen stuurde om de Franse artsen te vervangen die Algerije verlieten. Nadat Algerije in 1962 onafhankelijk werd van Frankrijk, was een van de belangrijkste problemen van het nieuw gevormde land de massale uittocht van Franse artsen. Volgens Granma, de officiële krant van het Centraal Comité van de Cubaanse Commu-nistische Partij, hebben meer dan 3.000 artsen het land verlaten. Cuba steunde het land terwijl het zijn gezondheidszorgsysteem herbouwde.

Cuba zou ook andere landen helpen in tijden van rampen, zoals Haïti dat in 2010 door een aardbeving getroffen werd. Met apparatuur en waardevolle kennis waren 380 Cubaanse artsen de eersten die op de crisis reageerden. Ze exploiteerden vier klinieken in Port-au-Prince, de hoofdstad van Haïti, waar ze levensreddende operaties, onder andere amputaties, uitvoerden, antibiotica verstrekten alsook wonden hechtten. In een interview met apotheker Ildilisa Nunez, een lid van de Cuban Miracle Mission, meldde National Public Radio (NPR) dat 605 mensen binnen 12 uur na de aardbeving naar de kliniek kwamen. Op dat kritieke moment konden Cubaanse artsen de hulp bieden die de burgers nodig hadden, vooral tijdens de pandemie.

Cubaans medisch personeel tijdens pandemie

Veertig landen wereldwijd kregen tijdens de covid-pandemie hulp van Cubaanse zorgverleners. Terwijl Cuba vaak landen helpt met zwakke gezondheidszorgstelsels, hebben rijkere landen zoals Italië en Andorra, ook Cubaanse hulp ontvangen. In Lombardije, Italië, bijvoorbeeld, riep volgens The Economist, in maart 2020 de minister van volksgezondheid van de regio, Guilio Gallera, de hulp van Cubaanse medici in. Op 22 maart 2020 arriveerden 52 Cubaanse artsen uit Havana om te helpen.

Volgens NBC leren sommige gastlanden van Cuba hoe ze de pandemie effectief kunnen aanpakken. Deze strategieën omvatten “het isoleren van gevallen, het traceren van hun contacten, het screenen op patiënten en het snel toepassen van therapeutische behandelingen zoals het antivirale middel interferon”. Zelfs landen die overeenkomsten hebben beëindigd, zoals Brazilië, hebben opnieuw om hulp gevraagd vanwege de schade van de pandemie. Brazilië ontving 1.012 Cubaanse artsen die hen in staat stelden om gedurende twee jaar in “basisgeneeskunde te oefenen zonder zich opnieuw te moeten kwalificeren om te oefenen”, meldt NBC. De pandemie zorgde ervoor dat landen over de hele wereld zich tot Cuba wendden voor hulp. Toch is er een donkere kant aan hun humanitaire hulp.

Een schending van de mensenrechten

Human Rights Watch beschuldigde de Cubaanse regering van het opleggen van regels die de fundamentele rechten van Cubaanse medici hebben geschonden. Sommige van deze vrijheden omvatten “het recht op privacy, vrijheid van meningsuiting en vereniging, vrijheid en beweging, onder andere”, zoals Human Rights Watch meldde. Volgens Resolutie 168 van 2010 die het ministerie van buitenlandse handel en buitenlandse investeringen schreef, is het een disciplinaire overtreding om relaties te hebben met anderen die niet in overeenstemming zijn met de waarden die de Cubaanse samenleving koestert. Bovendien moet personeel dat in het buitenland wordt ingezet, onder hetzelfde bevel, alle “romantische relaties” bekendmaken aan hun supervisors, meldt Human Rights Watch. De regering beperkte ook de vrijheid van meningsuiting met behulp van voorschriften die volgens de Human Rights Watch “onnodig en niet in verhouding staan ​​tot enig legitiem overheidsdoel”.

Cubaanse medici hebben niet alleen last van restrictieve verboden die hun vrijheid beperken, maar ze ondergaan ook bedreigende situaties. Ongeveer 41 procent van de Cubanen die in het buitenland werkt, zegt seksueel geweld te hebben meegemaakt terwijl ze op hun post waren. Als het uitgezonden personeel het programma zou willen verlaten, zouden ze een achtjarig verbod op Cuba krijgen, aldus VOA News.

De reeks overtredingen houdt echter niet op. Meerdere organisaties, waaronder Human Rights Watch, beschuldigden de Cubaanse regering van uitbuiting van de lonen van medisch personeel. Prisoners Defenders meldde, dat “artsen gemiddeld tussen de 10-25 procent van het salaris ontvangen van de gastlanden, waarbij de Cubaanse autoriteiten de rest houden’’, aldus de BBC. Met lucratieve missies die Havana USD 8,5 miljard per jaar opleveren, wordt volgens VOA News, voortdurend een grote som geld ingehouden van Cubaanse artsen.

De toekomst van Cuba’s medisch internationalisme

Terwijl Cubaanse medische hulp landen over de hele wereld heeft geholpen, is er een oproep geweest om zich af te vragen hoe humanitair de Cubaanse regering is geweest voor haar werknemers. Alleen de toekomst zal uitwijzen of Cuba voor het Internationaal Strafhof en de Verenigde Naties zal verschijnen om zijn misdaden onder ogen te zien. Maar uiteindelijk heeft de wereld de hulp nodig die Cubaanse artsen al meer dan een halve eeuw bieden.

Bron: borgenproject.org

More
articles