De financiële economische situatie in Suriname wordt steeds penibeler. De regering kan bijvoorbeeld de rente op schulden niet afbetalen, en praat daarom over herschikking met schuldeisers. Tegelijkertijd worden levensmiddelen steeds duurder door de geldontwaarding, en dat merken we allemaal. Dat het economisch slecht gaat met Suriname heeft te maken met zijn recente politieke geschiedenis. Zo liet oud-president Desiré Bouterse bij zijn vertrek in juli 2020, een overheidsschuld achter van ruim 2,5 miljard euro: 80 procent van het bbp. Daar kwam nog de coronacrisis bovenop. De economische situatie was meer dan schrijnend toen president Santokhi in juli 2020, de macht overnam. Door het financiële wanbeleid van de vorige regering en de torenhoge schulden staat het land er economisch meer dan beroerd voor. Er is de afgelopen tien jaar veel meer geld uitgegeven dan er werd verdiend.

Prijzen waren al voor juli 2020 behoorlijk gestegen, maar die zijn de afgelopen maanden verder toegenomen. Dat komt onder meer door de verdere depreciatie van de SRD, maar ook door de verhoging van de benzineprijzen, daardoor wordt alles dan direct duurder, ook voedsel en levensmiddelen. De salarissen zijn al enige tijd niet verhoogd. Veel mensen raken hierdoor nog armer. Als wij de situatie van juli 2020 vergelijk met nu, is die verslechterd. Alles is drie tot vier keer duurder geworden.  Als je in Suriname nu een beetje fatsoenlijk wilt leven, heb je twee banen nodig. Veel mensen die in de toerismesector werkten zijn door corona hun baan kwijtgeraakt. Dagelijkse levensmiddelen zoals brood, rijst, groente en dergelijke, zijn voor velen ook onbetaalbaar geworden. Een pot pindakaas is haast onbetaalbaar. Het geluk is nog dat veel mensen een tuin hebben, waardoor ze zelf iets kunnen verbouwen. De regering heeft beloofd dat ze het volk zou helpen, maar daar is ze tot nog toe niet in geslaagd. Gerichte maatregelen om de armoede te verminderen, laten volgens Keerpunt, te lang op zich wachten. Zo weet de samenleving nog steeds niet, welke producten behoren tot de basisgoederen. De afspraak is dat voor basisgoederen een vaste prijs geldt, waar winkeliers niet van af mogen wijken. Maar zolang niet duidelijk is welke producten tot de basisgoederen behoren, heb je hier niet veel aan.