Wie moeten wij eigenlijk nou als de grootste grappenmaker zien? De regering die niet ervoor kan zorgen dat een van onze eerste levensbehoeften voorradig is of de Vereniging van Surinaamse Winkeliers, VSW, die aan de media vertelt, dat kleine importeurs op de schaarste inspelen door kwaliteitsuien te importeren en daarmee de samenleving een genoegen doet. Er zijn winkeliers die voor 1 kilo uien SRD 13,50 vragen, anderen maken het helemaal bond door de prijs te stellen op SRD 20 per kilo. Het is duidelijk dat deze handelaren misbruik maken van de situatie. Maar wiens schuld is het? De regering doet alleen zaken met Groothandel B. Chotelal. Om te voorkomen dat de consument een hogere prijs moet betalen voor aardappelen en uien als gevolg van de aanhoudende warmte in Europa, biedt de Groothandel B. Chotelal deze producten tegen een betaalbare prijs aan. Dat komt de consument goed uit, maar hoe komt het dat dit bedrijf deze producten niet kan garanderen. Nu moeten burgers peperdure uien kopen. Er zou nauwer samengewerkt moeten worden tussen de regering en de VSW. De communicatie tussen de winkeliersvereniging en het ministerie van Handel, Industrie en Toerisme, HI&T, lijkt niet optimaal, terwijl beide partijen juist de koppen bij een moeten steken in het belang van de samenleving. Echter lijkt het nu meer op een strijd en spanning tussen de twee. De VSW weet wat er in het veld speelt en hoe het staat met de winkeliers, van deze kennis zou minister Tsang gebruik moeten maken. Daar heeft niet alleen de VSW wat aan, maar ook de samenleving.