Het aantal vreemdelingen dat ons land legaal en illegaal binnenkomt, neemt met de dag toe. Een groot aantal vertrekt weer, omdat het hier voor korte periode vertoeft, hetzij voor vakantie, hetzij voor korte werkzaamheden. Maar dan hebben we natuurlijk ook personen wier leefomstandigheden in het vaderland de laatste tijd of in de afgelopen decennia zo zijn verslechterd, dat men de wijk neemt naar elders en in dit geval ook ons land. Op het eiland Hispaniola waar Haïti deel van is, leeft het overgrote deel van de bewoners al decennialang onder erbarmelijke omstandigheden en is armoede troef. Haïtianen die het zich kunnen permitteren, proberen dan ook op allerhande manieren hun land te ontvluchten. Het gaat bij deze groep mensen veelal om economische vluchtelingen die een beter bestaan zoeken in de Verenigde Staten, het Caribisch gebied en ook het Zuid-Amerikaanse vasteland. Gezien het feit dat de Haïtiaanse economische vluchteling vaak geen goede schoolopleiding heeft genoten en Haïti hoge hiv/aids-cijfers kent en het land ook te maken heeft met cholera, zijn veel landen op het westelijk halfrond niet gesteld op een migratiestroom uit dat eiland. Vooral in Frans-Guyana waar Haïtianen graag heen willen, ziet men ze liever gaan dan komen en worden ze bij het illegaal betreden van het Franse departement gelijk aangehouden en vervolgens na registratie wederom teruggestuurd. Waar veel landen momenteel last van ondervinden, is de stroom van Venezolanen die hun land uitvluchten, omdat ook daar de leefomstandigheden zo ernstig verslechterd zijn, dat er zelfs sprake is van levensbedreigende omstandigheden door gebrek aan voedsel en medicamenten. Venezuela kent de hoogste inflatie ter wereld en het land gaat met de dag verder achteruit onder de dictatuur van Nicolás Maduro. Voorts gaat Venezuela gebukt onder tal van sancties, opgelegd door de Verenigde Staten, de Europese Unie en andere landen, waaronder Latijns-Amerikaanse staten. De Venezolaanse vluchtelingen overspoelen bijvoorbeeld de Nederlandse Antillen, Columbia, Brazilië, Guyana en zijn nu ook in grote aantallen in ons land aanwezig, legaal of illegaal. In bijvoorbeeld Columbia, Brazilië en de Nederlandse Antillen, zorgen ze al voor behoorlijk wat problemen en sociale erupties. In de Columbiaanse stad Cucuta, heeft men steeds meer de pest aan Venezolanen, omdat ze als gastarbeiders worden gezien die bereid zijn voor minder geld dan de Columbianen te werken. Ook hier lopen Venezolanen rond, waarvan een deel het oudste beroep der wereld beoefent. Weer anderen proberen met verschillende baantjes het hoofd boven water te houden en vertoeven grotendeels illegaal hier en vragen nu ook asiel aan, met de bedoeling uiteindelijk wederom te vertrekken als het regiem Maduro plaats heeft gemaakt voor een democratisch bestel. De Haïtianen bijvoorbeeld, willen op geen enkele wijze terug naar hun geboorteland. Dan hebben we natuurlijk ook de Cubanen, die al vanaf de zogenaamde machtovername van Fidel Castro en de intrede van het communisme op het eiland, slechts economische, financiële en sociale ellende, hebben gezien. Verpaupering, armoede en schaarste aan van alles, hebben gemaakt dat ook de Cubanen gaarne weg van het eiland willen. Een deel krijgt daar dan wel toestemming voor, maar op voorwaarde dat minstens een familielid op het eiland blijft. Op die manier wordt de vertrekkende persoon na enige tijd gewerkt te hebben in het buitenland, gedwongen terug te keren. Als de familieband heel hecht is, gaat de persoon wel terug, maar er zijn anderen die het vertikken terug te keren en zij vragen asiel aan in het land waar ze neergestreken zijn. Dat land heeft dan wel de mogelijkheid asiel te verlenen of weigeren. De Surinaamse regering die het dictatoriale bewind op Cuba niet tegen de haren in wenst te strijken, weigert asiel aan deze groep asielzoekers, zulks tot groot ongenoegen van deze mensen, die schoon genoeg hebben van de communistische dictatuur op Cuba. Men ziet in de landen waar ze naartoe zijn gegaan om er tijdelijk te werken, dat er volle supermarkten zijn en dat de spullen waar ze al jaren naar hunkeren, gewoon en in overvloed te krijgen zijn. Die groep wenst niet meer naar Cuba terug te keren en kan geen ongelijk gegeven worden. Maar de regering Bouterse, die om zuiver opportunistische overwegingen heult met de mensenrechtenschenders op Cuba, verleent bewust geen asiel aan mensen die al decennialang worden onderdrukt. Suriname heeft geen goede bevolkingspolitiek en het is hier tot op heden een free for all, waarbij zeker 10 procent van de bevolking momenteel bestaat uit illegaal in Suriname verblijvende buitenlanders waar we tot nog toe geen antwoord op hebben weten te formuleren. Van 10 procent van de bevolking hebben we hierdoor geen behoorlijke administratie en kunnen er dan ook geen controle op uitoefenen. Voorts ontberen wij een goed functionerende vreemdelingendienst die erop kan toezien dat de zaak niet helemaal uit de hand loopt. En juist daaraan moet hard gewerkt worden, want op deze manier kan elke onverlaat het land binnenkomen, hier voor langere tijd vertoeven en ook nog kwaadwillige handelingen plegen. Het is daarom te hopen dat na mei 2020, een Surinaamse regering hoge prioriteit gaat geven aan een beter vreemdelingenbeleid, al is het maar ter waarborging van de nationale veiligheid, het beschermen van onze werkgelegenheid en het buiten houden van tal van besmettelijke ziekten.