August Boldewijn, bestuurskundige gevraagd naar zijn visie over het niveau in ons parlement zegt dat het opgetrokken moet worden met als criterium dat een parlementslid minimaal een MBO- opleiding genoten moet hebben. Echter zegt hij dat de wetgevers verzuimd hebben dit op te nemen in desbetreffende wetten. Boldewijn vindt dat de politieke partijen zelf ook een verantwoordelijkheid dragen om het niveau van het parlement op te trekken. Hij wacht de publicatie van het rapport van de presidentiële ad-viescommissie ‘Wijziging Kiesstelsel’ onder leiding van Jules Wijdenbosch af om na te gaan of de commissie ook hierover heeft nagedacht.
Hij vertelt dat in Suriname een ieder parlementslid kan worden zolang de persoon politieke ondersteuning krijgt. Hij neemt als voorbeeld de Verenigde Staten van Amerika (VS) waar het een cultuur/gewoonte is geworden, dat parlementsleden uit een juridische hoek komen en dat er ook mensen in het parlement zitten die gouverneur zijn geweest.
Boldewijn verduidelijkt dat de politieke partijen daar ervan doordrongen zijn dat er een bepaald niveau vereist is om te kunnen praten over onderwerpen die zeer ingewikkeld en complex zijn, anders “krijg je wetgeving die niet deugt met allerlei hiaten en gaten”.
Boldewijn zegt dat er in ons land geen enkel wet is, die aangeeft dat een parlementslid een bepaalde mate van scholing moet hebben genoten; maar ook om president en vicepresident te worden is er volgens hem scholing vereist. Hij verklaart dat de huidige vereisten zijn, in het bezit zijn van een Surinaamse nationaliteit en dat de persoon niet uitgesloten mag zijn van het actief kiesrecht. “Zelfs een grasjeskapper kan parlementslid/ president worden” aldus Boldewijn. Hij verklaart dat iemand met een middelbare opleiding toch wel wat kennis heeft om zaken te begrijpen. Hij legt uit dat begrijpen, een belangrijk gegeven moet zijn binnen het parlement. Hij noemt als voorbeeld dat een internationaal verdrag dat geratificeerd moet worden door Suriname, compleet in het Engels is geschreven. Dit moet volgens hem eerst begrepen worden door een wetgever alvorens deze voor of tegen kan stemmen. Boldewijn stelt dat het werk van een volksvertegenwoordiger niet alleen nationaal is, maar ook een internationaal karakter draagt. In dit kader denkt hij aan de verschillende bijeenkomsten van internationale organisaties waarvan Suriname lid is, waaronder het UNDP. Deelname aan deze bijeenkomsten vereist volgens de bestuurskundige een bepaalde mate van kennis om Suriname op een waardige manier uit te dragen en te voorkomen dat ons land belachelijk wordt gemaakt.
De bestuurskundige geeft aan dat in ons land mensen worden gekozen op basis van hun populariteit bij de bevolking. Het volk moet zich echter volgens hem afvragen of de persoon wel in staat is om zich te buigen over de verschillende nationale onderwerpen en problemen.

-door Johannes Damodar Patak-