Over een ding valt niet te discussiëren, dat is de (on)echtheid van een of meerdere producties/documenten die advocaat Nailah van Dijk aan de rechter heeft doen toekomen. Ze probeert met die documenten het bewijs aan de groene tafel te leveren over de positie van Raymond Sapoen en Diepakkoemar Chitan in De Nationale Assemblee (DNA). Nu is gebleken dat er een grote discrepantie is tussen de inhoud van de stukken die zij als bewijsstuk hanteert en de stukken die toentertijd in DNA zijn opgemaakt, althans de besluiten waarvan die documenten gewag van maken.

Keerpunt wil wel geloven dat de parlementsvoorzitter niets heeft vervalst, of de opdracht daartoe heeft gegeven. Het feit blijft dat iemand heeft vervalst. Bij vervalsing gaat het erom dat de vervalste stukken moeten doorgaan als origineel en dat de inhoud het doel moet dienen dat gediend zou worden door het origineel. Het feit alleen al, dat de advocaat een of meerdere stukken hanteert bij de rechter waarvan de inhoud bewust is verdraaid met het oogmerk de rechter te doen geloven dat het de waarheid is, levert een strafbaar feit op. Of die strafbaarheid de advocaat treft of de ambtenaren of anderen die eventueel de daad hebben gepleegd? Keerpunt weet het niet. But, somebody will have to suffer!

Van valsheid in geschrifte in juridische zin is er al sprake zolang is getornd aan de authenticiteit van een document / stuk. DNA-voorzitter Jennifer Simons beweert dat er van vervalsing geen sprake is en dat er ook geen enkel document is vervalst, onder meer omdat zij het betreffend stuk alleen bestemd was voor intern gebruik in het parlement. Die insteek is echter irrelevant in de welles-nietes discussie over vervalsing. Zolang het document alleen in het parlement was gebruikt, dan was er niets aan de hand, zeker juridisch niet. Nu het stuk wel is gebruikt als bewijsmateriaal in de rechtszaal, en dus een bewijsbestemming heeft gehad, is ruimschoots voldaan aan de voorwaarde om te spreken van valsheid in geschrifte zoals de wet dat voorschrijft.

HET SAPOEN-GEVAL

Het geval in DNA waarover PL-voorzitter Paul Somohardjo zo boos is geworden, voldoet aan al deze voorwaarden: 1. Het betrof een document (officieel of niet; voorzitter Geerlings-Simons beweert dat het geen officieel stuk was, maar dat maakt dus niet uit. De vervalsing van een niet-officieel document is even ernstig en even crimineel); 2. Het document had bewijsbestemming (het is door de advocaat gevoegd als bewijsstuk in een pak aan documenten dat aan de rechter is overgelegd); 3. Het maakt niet uit of het door DNA-personeel valselijk is opgemaakt of daarna, …vals = vals; 4. De vervalsingen in het document zijn nadrukkelijk bestemd om het tegendeel te bewijzen van wat in het origineel document staat.

Simons probeert de zaak nu in alle richtingen te kronkelen en zelfs te verweven met de buitenparlementaire rechtszaak, waarin de PL probeert Sapoen en Chitan uit het parlement terug te roepen. Dat is een zaak die bij de rechter ligt en waar zij weinig aan kan doen. Daarvan moet ze de resultaten gewoon afwachten.

Dat er een vervalst document vanuit haar parlement in de rechtszaal is beland, is een heel ernstige kwestie waar Simons niet te licht over mag denken. Het maakt niet eens uit van welke zaak de vervalste documenten zijn ingezet.

Als zij de valsheid echter blijft verdedigen, dan rest Keerpunt niets anders dan haar logischerwijs (ook) aansprakelijk te stellen voor deze vervalsing, zijnde een criminele daad.
Ook zij zal dan moeten boeten, vindt Keerpunt.