De kronieken van de rooms-katholieke gemeenschap in Nickerie schrijven over 31 oktober 1841 als de dag waarop in West-Suriname door een katholieke priester voor het eerst Gods woord werd verkondigd. Deze geestelijke trof als katholieken aan: slaven afkomstig van de Franse eilanden en enkele militairen. Zijn verblijf duurde echter niet langer dan enkele weken. De moeilijkheden, waarmee de r.k.-priesters te kampen hadden bij de eerste stappen die zij deden om in Nickerie godsdienstig werk te doen, zijn niet alleen door gezaghebbenden veroorzaakt, maar ook in niet geringe mate door slaven; een keer zelfs in de vorm van een monsterachtige demonstratie met ketelmuziek, hekserijen en wat dies meer zij, in de nacht voor een gebouw waar een priester overnachtte. Tot 1892 werd het district onregelmatig bezocht door zielenherders uit Paramaribo en Coronie. In dat jaar werd de parochie Nieuw-Nickerie gesticht. De rooms-katholieke priesters hielden zich niet alleen in Nieuw-Nickerie bezig met het verspreiden van het geloof, maar trokken ook naar de wijd verspreid liggende plantages en indianenkampen. Hun taak bestond niet alleen uit het prediken van het geloof, maar ook uit het verlenen van sociale en medische hulp en het overdragen van kennis. Hun werk was avontuurlijk. Het brengen van Gods woord naar de indianen vergde dagenlange reizen te voet of met korjalen door het oerwoud. Eentonig voedsel en wilde dieren waren enkele van de moeilijkheden die overwonnen moesten worden. Later werden op verschillende plantages en nederzettingen kerken gebouwd voor een handjevol gelovigen. Toen de plantages in verval raakten en de bewoners vertrokken, moesten plantagekerken verplaatst, afgebroken of overgelaten worden aan de wildernis. De geschiedenis leert ons, dat het godsdienstige en zedelijk leven van de Nickerianen niet altijd even voorbeeldig was. Het gevoelsleven, zorgeloosheid en wispelturigheid, brachten hem ertoe zich eerder te verlaten op zijn gevoel dan op vaste overtuiging. Ook het gebrek aan een gezinsleven had een zeer nadelige invloed, doordat thuis en op straat weer werd afgebroken wat in de kerk en op school werd opgebouwd. Het rooms-katholiek godsdienstig leven in Nickerie kende daarom moeilijke momenten. Dat het vaste voet aan de grond heeft gekregen, is voor een belangrijk deel te danken aan het doorzettingsvermogen van de geestelijken. Op dit moment telt de katholieke gemeenschap in Nieuw-Nickerie zo’n tweeduizend zielen. De kerk kenmerkt zich door een solide structuur, met bronnen in Paramaribo en in groter verband, in de wereld met Rome als hoofdzetel. Nickerianen hebben respect voor de rooms-katholieke kerk, hoewel dat zich niet uit in een druk kerkbezoek door het jaar heen. Verraadt deze houding misschien iets van de zorgeloosheid waarmee katholieken doorgaans door het leven gaan? Het respect intussen is zeker wel op zijn plaats. Met de oprichting van de parochie Nickerie werd ook een begin gemaakt met het rooms-katholiek onderwijs. Als eerste werd de Sint Alfonsiusschool opgericht, over een lange periode gevolgd door nog een drietal scholen. Tegenwoordig tellen negen katholieke scholen rond de 3000 leerlingen. Diverse clubs en instellingen getuigen van het sociaal werk en de vrijetijdsbesteding die een duidelijke plaats innemen bij de activiteiten. Hun aantal is tevens een bewijs dat dit werk steeds moeizaam is geweest. Aan hardwerkende individuen is het te danken dat er nog van die verenigingen bestaan.