De NPS verlaat de coalitie met als reden, de behandeling die haar als coalitiepartner ten deel is gevallen. Als begunstigde van grofweg 32.000 stemmen, is partij de tweede grootste coalitiepartner qua stemmenaantal. De NPS is daarnaast een garantie voor bestuurservaring, een herinnering aan een periode van stabiliteit en een internationaal herkenbaar baken voor betrouwbaarheid. De invloedrijke en integere familie Venetiaan, is in de ogen van velen, de laatste herinnering aan een vertegenwoordiging van normen, eigenwaarde en eenvoud en vindt in de partij nog altijd een politiek bestuurlijk onderkomen. In Patricia Etnel herbergt de partij misschien wel de enige garantie voor enthousiasme onder de 51 assembleeleden.

De reden dat de partij de coalitie heeft verlaten, heeft echter weinig met landsbelang, altruïsme of het algemeen belang te maken. De reden, onmiskenbaar door de voorzitter vertolkt tijdens de persconferentie over het uittreden, is dat de NPS niet het idee heeft serieus te worden genomen als partner. Enerzijds is dat een ernstig en revelerend verwijt. Het betekent dat de mooie woorden van de president als regeringsleider, over ‘one man one vote’ en een geloof in evenredigheid van het kiesstelsel, van weinig betekenis zijn. Wat voor de politicus Santokhi geldt, zijn de zetels en niet het aantal stemmen, kiezers of leden dat vertegenwoordigd wordt. Tot op de dag dat het kiesstelsel wijzigt, zou de NPS voor hem een juniorpartner gebleven zijn.

Anderzijds wordt ook de ziel van de NPS blootgelegd. De partij, geworteld in conservatieve gedachten, gewoonten, gebruiken, ziet zichzelf als meer- en hoogwaardiger dan de rest van het politiek veld. Haar geloof in eigen integriteit, of beter gezegd: de herinnering aan de integriteit van haar laatste voorzitter, is een alles bedekkend en alles vervangend gordijn, dat met gemak het gebrek aan binding met de traditionele achterban, gemis van interesse van de jeugd in de partij en een totaal gebrek aan interne talentontwikkeling, buiten het zicht van het publiek moet houden. Ondertussen notuleert het hoofdbestuur al jaren geen vergaderingen meer en heeft de partij onder de huidige voorzitter, nooit transparantie gegeven over sponsoren.

De partij heeft tijdens de verkiezing iedere gelegenheid verwaarloosd partijen zoals DOE, A20, PRO of STREI! aan te voeren en voor te gaan als seniorpartner in een alternatief op de meer bevlekte en vastgeroeste ‘samenwerkende coalitie’ met wie men het uiteindelijk een halve regeertermijn vol hield.

Dat de reden voor het vertrek, uiteindelijk toegegeven wordt te betreffen het partij politiek belang, de machtspositie en ontevredenheid over het aandeel in de koek, is deels een bestendiging van het blind geloof in zichzelf als meest gekwalificeerd bestuur en deels een afwijzing van Venetiaans eerdere oproep ‘Chan niet te laten vallen’. De aanstaande tocht door de wildernis betekent voor de achterban een verlies aan toegang tot patronage, wind in de zeilen met betrekking tot gunningen, gronduitgiften, functieverdeling, uitbetaling van recu’s en voorkennis over aanbestedingen, wijzigingen in regelgeving en benoemingen. Het betekent dat een poging tot volkscontacten, veldwerk en campagne gedaan zal moeten worden, terwijl velen van de elitaire toplaag binnen de partij, dit reeds lang verleerd zijn. Evenwel resteert voldoende tijd en gelegenheid om de stap achteraf alsnog te positioneren als geboren uit moed en liefde voor land en volk.

Een sprankje hoop komt van het feit, dat het besluit tot vertrek, indirect geïntroduceerd werd door de vleugel dissidenten, die onder aanvoering van lid Loswijk, bereid waren te rebelleren, de aanhoudendheid en directheid van lid Etnel om eerder de coalitie in De Nationale Assemblee de rug toe te keren en het vuur aan de schenen te leggen en de offers van jonge leden zoals Neslo, om ondanks oneigenlijke druk van de voorzitter, niet te zwichten voor intimidatie en ervaren leden zoals Bakker en Breeveld, om kritiek op de gang van zaken, niet te doen uitmonden in een exodus uit de partij zelf.

Als de partij voor wat betreft de bestuurscultuur, de talentontwikkeling en de brug naar de gewone Surinamer, tijdig het tij weet te keren, kan zij bij de eerstvolgende verkiezingen winst ontlenen aan haar gedurfd besluit.

Zij laat een minder ervaren, minder deskundige en minder integere verzameling aan ex-partners achter in een coalitie waar geslepen messen onbedekte ruggen aan het verkennen zijn en waard, noch gast, het vertrouwen hebben de slaap voor ook maar een moment te vinden.

A.A.