Het was een en al feestelijkheid afgelopen dinsdag bij het Korps Politie Suriname. Negen hoofdinspecteurs, zeven mannen en twee vrouwen, zijn op die dag bevorderd in de een na hoogste rang, die van commissaris van politie. Raoul Hellings, voorzitter van de Surinaamse Politie Bond, noemde het een mijlpaal. Kranten en televisiestations brachten dit heuglijke nieuws en Hellings was te gast in het radioprogramma ABC Actueel en het actualiteitenprogramma In de Branding. In ABC Actueel kwam de medische keuring en de psychologische test aan de orde die personen die solliciteren bij het korps, moeten ondergaan. Voor beide moet tegenwoordig betaald worden, volgens Hellings een bedrag van SRD 800. ‘’Je moet ook willen investeren in jezelf’’, zei Hellings. Daar heeft Hellings een punt, bovendien zijn er volgens Hellings sollicitanten die bewust verkeerde gegevens over hun gezondheid verstrekken in de hoop aangenomen te worden. In feite is de medische keuring dan voor niets, want zij komen er niet doorheen. Hellings haalde aan dat de sollicitant zelf ook moet bijdragen, omdat de keuring en psychologische test een enorme kostenpost zijn voor de regering. Keerpunt kon zich vinden in deze argumenten, maar verslikte zich bijna in zijn koffie toen Hellings zei dat de psychologische test soms wel zes tot zeven keer gedaan moet worden. Dit kan niet waar zijn, dacht Keerpunt. Maar het is natuurlijk waar, anders zou Hellings dat niet zeggen. Er zijn dus ambtenaren van politie die niet éen, niet twee, niet drie, maar wel vijf keer of meer, deze test hebben moeten maken om te slagen. De psychologische test is bedoeld om te voorkomen dat mensen die mentaal niet geschikt zijn voor het korps, aangenomen worden. Politieagenten krijgen als ze surveilleren, te maken met allerlei calamiteiten die ze moeten oplossen, mentaal tegen een stootje kunnen, is daarbij van groot belang. Gezien de berichten die met de regelmaat van de klok in de media verschijnen van agenten die wel heel snel hun wapen trekken en van agenten die de hand aan zichzelf slaan, kan de vraag gesteld worden of deze agenten wel glansrijk de eerste keer door de psychologische test gekomen zijn. Eigenlijk wil Keerpunt ook geen agent tegenkomen die mentaal niet opgewassen is tegen de problemen die politiewerk nu eenmaal met zich meebrengen. Die laatste kans is overigens erg klein, want er wordt zeer, zeer weinig – in veel buurten zelfs nooit – gesurveilleerd. Je kunt de hele dag op pad zijn zonder ook maar één agent te zien. De politie is als het ware uit het straatbeeld verdwenen. In sommige buurten, bijvoorbeeld in een aantal wijken in Paramaribo-Noord, hebben bewoners een buurtwacht opgericht. In de avonduren is de buurtwacht lopend of per bromfiets, actief. De bewoners moeten hiervoor wel maandeliks een kleine vergoeding betalen. Een buurtapp is er ook. Wie ongeregeldheden ziet, geeft dat door via de app (Let op mensen, er rijdt een verdacht wit busje door de buurt). Goed dat bewoners een dergelijk initiatief nemen, maar hoe zit het met buurten waar de bewoners minder draagkrachtig zijn? Daar is geen buurtwacht, geen politie, niks. Negen commissarissen van politie, dat mag een mijlpaal genoemd worden, maar het vergroot de veiligheid van de burger niet. Suriname wil toch niet dat buurten zich gaan beveiligen zoals dat in sommige wijken in Lagos, Nigeria, gebeurt waar ook geen politie komt. Daar worden in de avonduren honden losgelaten van het kaliber rottweiler, die speciaal getraind zijn: niemand komt de buurt binnen – maar ook niemand kan de buurt uitgaan.