De ‘kleine Pengel’ heeft duidelijk grote dromen. De districtscommissaris, oud-onderwijsinspecteur en nieuwbakken NDP’er, ziet zijn paarse organisatie alle vier zetels in Commewijne halen. In zijn optiek zijn drie zeker binnen en wordt er gewerkt aan de vierde. Zo gemakkelijk ziet de ‘kleine Pengel’ het allemaal. De man gaat totaal voorbij aan de uitslag van de verkiezingen van 2010. Daarnaast krioelt het van problemen binnen de NDP. Waar hij zijn prognose op baseert, weet Joost alleen. Remy Pollack gaat totaal voorbij aan het gevoel van ontevredenheid binnen de samenleving over de verrichtingen van dit kabinet. `Pengel’ denkt ook, dat hij eventjes de zetels pakt, omdat hij eerder namens de NPS heeft gewerkt in het district. De kaarten liggen nu anders en op 25 mei 2015 zal blijken, dat zijn prognoses niet zullen uitkomen. De man probeert de gemeenschap voor te houden dat de buit al binnen is, niet wetende dat hij nog niet geschoten heeft. Als Pollack werkelijk een grote achterban heeft, zoals hij beweert, en sterk genoeg is om zetels te halen, was hij al eerder verkozen tot DNA-lid. Dat is sedert hij lid was van de NPS niet gebeurd. Waarom zou het hem dan nu wel lukken. Politici houden ervan om over aantallen zetels te praten, alsof ze het beheer erover voeren. ‘Nou we pakken er wel eventjes 20 of 25’. Het behalen van zetels is geen optelsom. Bovendien moet men als het ware op de knieën gaan en het electoraat smeken om zetels te krijgen. Men vergeet dat het volk de stem uitbrengt. Dus een optelsommetje is het niet. Ook komt er bijkijken, dat er nog veel meer speelt dan alleen het schreeuwen om zetels. Plaatst men het economisch plaatje in perspectief, dan is al snel duidelijk dat men onmogelijk tevreden kan zijn met het beleid van dit kabinet.