Zo moet dat nieuwe ding heten dat de overheid de afgelopen week heeft aangekondigd op het volk van Suriname te willen loslaten. Assemblee op reces en dan als een dief in de nacht een besluit nemen om de government take met maar liefst 40 cent per liter te verhogen en de water- en energietarieven met honderden procenten op te schroeven. Assemblee wederom op het verkeerde been gezet en zaken door de strot van het volk duwen. Gedwongen solidariteit voor het Surinaamse volk. Solidariteit met wat? Moet het volk van Suriname solidair zijn met de idee dat het straks niet eens meer behoorlijk kan eten. Moet het volk solidair zijn met een lege portemonnee reeds in de eerste week van de maand? Moeten bedrijven die nu reeds aan de rand van een faillissement staan, solidair zijn met energie- en waterprijzen die ze absoluut niet kunnen betalen? De overheid betaalt personen en instanties niet voor geleverde goederen en bewezen diensten, maar wenst ze nog verder als een lemmetje uit te persen. Wel, we hebben een boodschap voor deze regering: het lemmetje kan geen vocht meer produceren, want het is al helemaal uitgeperst. Solidariteit met het idee dat je nog verder zal mogen verpauperen? Wij denken van niet. Ten eerste heeft de regering de stommiteit begaan om de zogeheten solidariteitsheffingen als een bom in de gemeenschap te smijten. Er is geen behoorlijk overleg aan vooraf gegaan en dus werd het volk gewoon het mes op de keel zet. Een regering die prudent beleid wenst te voeren, kijkt naar de mogelijkheid om bepaalde aanpassingen gefaseerd door te voeren. Een gedegen studie van wat een volk wel kan dragen aan extra lasten was en is op zijn plaats. Heeft men de haalbaarheid van de zogeheten solidariteitsheffingen niet eerst goed bekeken alvorens pats boem met tariefwijzigingen voor de dag te komen? Men had zeker gedacht dat iedereen stil zou blijven en de zaak weer zou slikken als zoete koek. Nou, dat gaat mooi niet door. De meesten kunnen de nieuwe tarieven gewoon niet betalen en dat moet deze regering heel goed weten. Heeft men wel gedacht aan de inflatoire werking van de verhogingen die men reeds heeft toegepast op de brandstoffen. En als de water- en energielasten er nog bovenop komen, wat moet er dan gebeuren met de koopkracht van dit volk. Een koopkracht die de afgelopen jaren al zienderogen is verslechterd. Met deze impopulaire maatregelen komt de regering Bouterse geen stap verder. Zelfs een groot deel van de NDP-achterban voelt zich vreselijk belazerd en kan zich niet voorstellen dat een voorzitter, die ze voor de verkiezingen nog vertelde dat `moni de’ kort na verkiezingen ronduit vertelt dat het land eigenlijk failliet is en we allemaal de broekriem nog verder zullen moeten aanhalen. Wie houdt wie eigenlijk voor de gek? De kritieken op de zogenaamde solidariteitsheffingen zijn niet van de lucht. Het volk kijkt tot 15 september aanstaande wat het te wachten staat en zal dan zijn reactie geven. Nu reeds staat vast dat men binnen de coalitie het niet eens is met de wijze waarop de zaak is gepresenteerd aan de samenleving en over de hoogte van de verhogingen heerst er ook onenigheid. De politieke oppositie, geruggesteund door de achterban, heeft reeds haar ernstige bezwaren tegen wat solidariteitsheffing mag heten, laten blijken en zal zeker niet stil blijven zitten als de regering toch dit belachelijke plan wenst door te drukken. Als men toch persisteert, kan men rekenen op onrust in dit land, want in stad en achterland weet men dat het pienaren wordt men een dergelijk plaatje aan verhogingen. De regering moet gewoon opnieuw haar huiswerk gaan doen en met een gefaseerd plan komen dat veel minder pijn doet en geaccepteerd zal kunnen worden. Wat ze thans aan het volk voorgeschoteld heeft, is absoluut onacceptabel.