Keerpunt vraagt zich steeds vaker af: zijn we in dit land wel in staat prioriteiten te stellen om tot de juiste resultaten te geraken? We denken daarbij zeker aan bepaalde beslissingen die de regering neemt of de plannen die gemaakt worden en waar veel geld mee gemoeid zal zijn. Suriname verkeert in een diepe financieel-economische crisis die het hoofd moet worden geboden. Tal van maatregelen moeten genomen worden om uit deze crisis te geraken. En juist omdat we in een dergelijke crisis verkeren, moeten er prioriteiten gekozen worden. Voor Keerpunt is het van belang, dat men hard moet werken aan de bestrijding van de armoede. Een regering die aanzit, moet erin slagen het volk op een dusdanige wijze bij te staan dat het zich tenminste redelijk kan voeden, zonder dat men pienaart.

Ze moet ervoor zorgen dat de gezondheidszorg op een redelijk niveau blijft en dat het nimmer zo mag en kan zijn, dat die zorg verslechtert en zelfs in elkaar dreigt te storten. De situatie is dusdanig dat specialisten met de idee rondlopen een opnamestop te introduceren, omdat er onvoldoende medicamenten en of materialen zijn om een verantwoorde zorg te kunnen garanderen. Prioriteiten zijn zeker het kunnen garanderen van voldoende en voedzaam voedsel voor een redelijke c.q. betaalbare prijs voor eenieder. Men moet bij de beleidsmakers ervoor zorgen dat Suriname leefbaar is en blijft. We kunnen dan lopen pochen dat er tekenen zijn dat het al een stuk beter gaat in het land, maar in de praktijk merkt het volk daar nauwelijks wat van. Men ziet eerder de verslechtering in het dagelijkse bestaan en de gestegen kosten van levensonderhoud. Wanneer je met een SZF-kaart rondloopt, mag je toch wel verwachten een redelijke zorg tegemoet te kunnen zien en niet geconfronteerd te worden met tal van beperkingen bij de medicamentenvoorziening en de specialistische opvang.

En terwijl we al met tal van teleurstellingen te maken hebben, krijgen we nu ook problemen binnen de watervoorziening. In tal van wijken in Paramaribo en Wanica, komt er zeer weinig of helemaal geen water uit de kraan. De SWM komt met mooie verhalen over slecht onderhoud van apparatuur buiten haar schuld om en het niet kunnen garanderen van voldoende waterdruk. Maar tegelijkertijd ontstaat bij velen de indruk, dat er sprake is van een selectieve benadering van de maatschappij bij de waterdistributie, hetgeen inhoudt dat de ene wijk wel krijgt en de andere weer niet.

We kunnen dan wel de schuld schuiven op uitvallende pompen, maar het gaat er bij stadsbewoners niet in, dat zij weinig of helemaal geen water krijgen en dat al een week lang. Water kopen, is dat dan de oplossing?

Bepaald niet, want welgestelden kunnen dat dan misschien nog wel betalen, maar de mensen die slecht bij kas zijn, helemaal niet. Moeten die dan creperen zonder water? Prioriteiten moeten gesteld worden en dat dient de regering heel goed te begrijpen. Wanneer de SWM door onvoldoende inkomsten en slechte financiële steun vanwege Financiën, kapot dreigt te gaan, moet er groot alarm worden geslagen en dient de overheid gelijk de maatschappij als prioriteit naar voren te schuiven. Water is prioriteit nummer 1, want geen enkel persoon of instantie kan zonder water. De SWM heeft groot gebrek aan van alles en dat is al zeker 10 jaar zo. En juist daaraan moet de regering thans prioriteit stellen. Ze wil toch niet dat het volk op straat komt, zoals dat destijds is gebeurd na de staatkundige onafhankelijkheid?

Ook de EBS heeft enorme problemen en groot gebrek aan materieel en materiaal. En ook daar mag geen kink in de kabel komen, omdat niemand zonder elektrische energie kan. Ook de gehele economie draait om voldoende output van de twee voormelde nutsbedrijven. En terwijl we weten waar de problemen zitten die naarstig moeten worden aangepakt en het beschikbare geld rap naartoe moet gaan, leutert men bij dit regiem over een brug bouwen over de Corantijn en een nieuw hoofbureau van politie. Beide projecten zullen samen honderden miljoenen kosten. En terwijl onze volksgezondheid in elkaar klapt, we steeds armer worden onder de pressie van het IMF, er geen water uit de kraan komt en we straks misschien ook te maken zullen krijgen met stroomuitval, weet dit kabinet niet de juiste prioriteiten te stellen.

Of is het ook bij dit kabinet ‘na mij de zondvloed’, als wij er maar eventjes beter van worden? Hopelijk heeft Keerpunt het bij het verkeerde eind. Maar tot nog toe neemt de onvrede in dit land over het gevoerde beleid gestadig toe.