Jaar in jaar uit ontstaat er een levendige handel bij de aanbesteding van arrestantenvoeding. Het zijn aldoor vrienden van de op dat moment aanzittende regering, die in aanmerking komen voor het aanleveren van arrestantenvoeding. De vraag is waarom tenminste niet een deel van de aanbesteding wordt gegeven aan de inrichtingen, die in deze moeilijke periode ook nog zelfvoorzienend moeten zijn? Het komt de regering toch alleen maar voordelig uit, wanneer de gelden binnen het ministerie blijven. De inrichtingen op hun beurt hoeven dan niet apart uit te geven aan voeding, gezien de gedetineerden van de verschillende inrichtingen, ook uit de pot eten.  Het is een kwestie van beleid uitstippelen op dat gebied. Natuurlijk zullen landelijk niet alle cellenhuizen kunnen worden voorzien vanuit de inrichtingen, maar zeker 30% daarvan wel. En elke besparing kan beter gebruikt worden. De inrichtingen kunnen op hun beurt beter uit de verf komen op het gebied van de resocialisatie. Of zullen we de eeuwenoude aanpak die ons tot op heden niets heeft opgeleverd voortzetten en hopen dat de gedetineerden niet meer in opstand komen. We weten allemaal hoe het er aan toe gaat in Suriname. Het geld wordt met open armen in ontvangst genomen, terwijl de tegenprestatie te wensen overlaat. In dit geval zal het zelf veel erger zijn, want we denken al gauw, dat een ieder in een cellenhuis een crimineel is. En voor een crimineel wensen de meeste mensen niet het beste.

In ieder geval moet dit ons stof tot nadenken geven en kan er misschien zelfs geïnvesteerd worden in het opzetten van centrale keukens, waar gedetineerden er dagelijks naar toe kunnen worden gebracht.