Terwijl de ene persoon overheidskantoren af en aan loopt, geld moet neertellen voor elk formulier en de kans bestaat dat hij het stuk grond uiteindelijk toch niet krijgt, hoeft een ander nauwelijks moeite te doen. Een telefoontje en een gesloten enveloppe zijn genoeg. De eerstgenoemde heeft het nakijken. Wij hebben het dan over het verkrijgen van een grondbeschikking. Een fenomeen dat in Suriname blijkt te gaan via names and faces. De arme man komt in Suriname alleen in aanmerking voor een stuk grond, wanneer deze als politiek stuk wordt afgehandeld. Of misschien wanneer er camerabeelden vastgelegd zullen worden voor het grotere publiek. Dan moet die arme man zogenaamd komen staan, zodat de gemeenschap het gevoel krijgt dat eenieder in aanmerking kan komen voor een stuk grond. Maar waarom zien we nooit die persoon die hectaren grond krijgt? Waarom zien we niet wanneer de ondernemer lappen grond krijgt, als compensatie voor de verleende steun aan de regering? De samenleving moet het daar doen met uitgelekte documenten.

Laten we een voorbeeld nemen aan projecten van de vorige regering die bedoeld waren voor jongeren en kansarmen, maar sinds het aantreden van deze regering, stop zijn gezet. Heeft deze groep geen recht op een stukje grond? Zouden we geen ondernemerschap onder de jongeren steunen? Hoe wensen we het laatste te doen, wanneer een jongere in al zijn of haar enthousiasme de documenten in orde maakt, zijn bereidverklaring in handen krijgt, die aanvaardt, maar daarna niets meer van het ministerie hoort? Deze en alle andere voorgaande regeringen hebben getoond niet capabel genoeg te zijn voor het juiste beheer van het desbetreffende ministerie.

Alhoewel het vertrouwen in de huidige minister onder de jongeren groter was, blijkt dat ook een jongere, niets kan betekenen voor jongeren!

K.Y.