De afgelopen tijd is er regelmatig gesproken over brain drain, het verschijnsel waarbij goed opgeleide mensen een land verlaten, omdat de omstandigheden in hun eigen land nog maar weinig perspectief bieden en daarom men het voor gezien houdt en vertrekt. Er kunnen verscheidene oorzaken zijn waarom men opbreekt in een land en voor een nieuwe, perspectief vollere omgeving kiest. We hebben gezien dat na de coup van 1980, veel Surinamers en daarbij natuurlijk ook de goed opgeleiden, vertrokken. Men wenste niet in een dictatuur verder te leven en koos in veel gevallen voor het voormalige moederland aan de Noordzee. Weer anderen vestigden zich op de Nederlandse Antillen en in de VS. Maar los van de militaire dictatuur, is het meestal zo, dat werkloosheid en lage door inflatie aangetaste lonen, maken dat men het niet meer ziet zitten en vertrekt. Wanneer er in een land een desastreus financieel-economisch en monetair wanbeleid wordt gevoerd, ontstaat een crisis die zich in de gehele economie zal doen gevoelen. Wanneer een regering door pure beunhazerij op een Centrale Bank, de monetaire reserves aantast en de dekking van de lokale munt vernietigt, ontstaat er een depreciatie van het betaalmiddel en kan je steeds minder doen met je maandelijks salaris en ontstaat koopkrachtvermindering. Als men binnen de publieke en private sector zonder monetaire financiering niet in staat is waardevolle salariscorrecties toe te passen, treedt er stelselmatige verarming van de samenleving op. De onvrede bij de loontrekker neemt dan gestadig toe en als er dan toch geen spoedige verbetering komt in het besteedbare vermogen, kiest men voor andere opties en dat is vaak het buitenland. De kwaliteit van het leven heeft dan reeds een dusdanige neergang ondergaan, dat men het zeker in eigen land niet meer ziet zitten. De brain drain vindt dan plaats en kan ernstige vormen aannemen en een economie grotendeels verlammen, als daar geen spoedige verandering in optreedt. Suriname heeft sinds de staatkundige onafhankelijkheid op verschillende momenten te maken gehad met brain drain en die kan slechts tot stilstand worden gebracht als er sprake is van een economische opleving c.q. groei. We babbelen allemaal over het opvoeren van de productie, maar er moeten wel een aantal randvoorwaarden aan verbonden worden.  De particuliere sector heeft solide aanknopingspunten nodig om tot productie te willen en kunnen overgaan. Een van die belangrijke punten is een gezond politiek klimaat en daar is toch nog steeds niet helemaal sprake van. Ook moeten de investeringen die in een verhoogde opbrengst moeten resulteren, veilig zijn en niet onderhevig aan negatieve veiligheidsaspecten. Een land dat bekend staat als corrupt, zal niet snel buitenlandse investeerders aantrekken. Ook zal men allereerst betere internationale ratings moeten kunnen presenteren om de buitenlandse investeringen te kunnen aanwakkeren.  Zolang de goed geschoolde werker c.q. het kader, niet de impressie heeft dat er beter en waardevast kan worden verdiend en de achteruitgang nog steeds niet goed is gestuit, zal men blijven kiezen voor vertrek. We hebben toch ook gezien wat er in het buitenland, met name Venezuela, is gebeurd. Daar is het kader ook grotendeels vertrokken nadat Chávez en Maduro, zo een enorme puinhoop van het land hebben gemaakt. Cuba is een mooi voorbeeld van het wegtrekken van inwoners, zodra ze daar maar de gelegenheid toe hebben. De huidige regering zal daarom alle zeilen bij moeten blijven zetten om de economie verder op te krikken, waardoor men weer meer met het loon kan doen. Zolang men het gevoel heeft dat men met het salaris steeds minder kan doen en het pienaren alleen maar toeneemt, zal men de wijk blijven nemen.