Het blijkt een nieuw fenomeen te zijn geworden, dat arbeiders die zich niet wensen te vaccineren tegen COVID-19, de laan uit worden gestuurd door hun werkgever. Het ministerie van Arbeid lijkt geen greep op dit fenomeen te hebben, en biedt ook geen helpende hand. We kennen allemaal het verhaal van een bekende Surinamer die onder druk werd gezet door zijn werkgever en uiteindelijk ervoor koos een vaccinatiebewijs te kopen. Willen we nog meer van zulke situaties hebben? Wie beschermt de werkende klasse tegen vaccinatiedwang c.q. plicht? Dit vooral wanneer de overheid vertelt, dat vaccinatie geen verplichting is. Dit fenomeen zorgt er alleen voor, dat het aantal werklozen behoorlijk toeneemt. Werkloosheid heeft ook tot gevolg, dat mensen komen te zitten zonder voeding en zelfs zonder onderdak. Dan kunnen we als land een mooi uitgeschreven plan hebben voor een sociaal vangnet, maar dit zijn werklozen die erbij komen, en waarop de overheid zeker niet had gerekend. Wanneer wij zeggen dat wij Suriname willen herstellen, hebben we all hands on deck nodig, dat wil zeggen, ook de niet-gevaccineerden. We kunnen geen systeem creëren waarbij we niet-gevaccineerden thuis plaatsen, om daarna gevaccineerden in dienst te nemen. Als deze regel geldt voor nieuwe arbeiders, dan kan niemand daaraan komen. Het word je vanaf het begin voorgehouden en je weet wat de consequentie is als je er niet in meegaat – dan word je niet aangenomen. Maar voor een bestaande arbeidsgroep die haar krachten heeft gegeven om het bedrijf te maken tot hetgeen het nu is, kan dit totaal niet door de beugel.

K.Y.