Elk jaar bereiken veel landgenoten de 60-jarige leeftijd. Oud wordt veelal  geassocieerd met zwakker worden, aan een ziekte lijden of het hebben van andere minder prettige verschijnselen, maar ook vaak met hulpbehoevend zijn  en of zorg nodig hebben. Het beeld dat over ouderen of de ouderdom wordt geschetst, kan van invloed zijn op de wijze waarop met ouderen wordt omgegaan. Ouderen die niet meer aan het arbeidsproces deelnemen, zijn vaak niet meer in tel binnen een maatschappij waar arbeid in hoog aanzien staat. Hun pensioen of de overheidsuitkering is vaak zo bedroevend laag en door geldontwaarding aangetast, dat ze nog maar nauwelijks kunnen overleven. De regering heeft onlangs bekendgemaakt, dat de Algemene Ouderdoms voorziening (AOV) verhoogd wordt naar SRD 1000. Dat is een druppel op een gloeiende plaat, want levensmiddelen, andere producten en diensten zijn erg duur. Na het betalen van de vaste lasten en het kopen van de eerste levensbehoeften, hebben de meeste senioren burgers dan ook geen geld meer over. Sommigen komen zelfs tekort en zijn niet in staat om aan al hun behoeften te voldoen. Door de huidige situatie stelt het bedrag niet veel meer voor, omdat alles extreem duur is geworden. Ook de medische voorzieningen zijn niet om over naar huis te schrijven. Vanwege de huidige situatie, zitten velen financieel klem. Nu moet men ook nog voor een laboratoriumonderzoek betalen, waardoor de seniorenburger helemaal niets meer overhoudt, want een dergelijk onderzoek kan aardig in de papieren lopen.  Keerpunt vindt het verwerpelijk, dat er niet eens medeleven getoond wordt met mensen die het minder hebben en ook doodziek zijn. In deze tijd zijn sommige ouderen die geen kinderen hebben of kinderen die hen niet kunnen steunen, zelfs genoodzaakt een werk te zoeken. Daarbij hebben ouderen ook weinig mogelijkheden, om weer ergens te gaan werken. Hoe kijkt de regering naar de enorme problemen van deze groep Surinamers? Wat doet de overheid tegen de ellende, waarin deze bejaarden zijn beland? Omdat de meeste ouderen hun hart aan ‘switi’ Sranan hebben verpand en zij de huidige situatie van katibo ook niet hadden verwacht, zijn zij na 1975 nog in Suriname gebleven. Keerpunt is van mening, dat zij hiervoor niet moeten boeten. Met hun huidige AOV, kunnen ze zelfs nergens een huis huren en zijn ze overwegend van hun kinderen of andere barmhartige mensen afhankelijk. Het is triest te moeten constateren dat Surinaamse ouderen die veertig jaar van hun arbeidsleven hebben gegeven aan dit land, nu met SRD 1000, omgerekend nog geen USD  50, een hele maand moeten zien rond te komen.