Experts zeggen dat de Latijns-Amerikaanse economieën zich moeten voorbereiden op een schok (neergang) van historische proporties door de coronacrisis. Volgens de Inter-Amerikaanse Ontwikkelingsbank (IDB) kan het Bruto Binnenlands Product van de landen in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied dit jaar krimpen met 1,8 tot 5,5 procent. Het enige land dat een sterke groei kan verwachten, tot wel 52 procent, omdat het dit jaar debuteert als een exporteur van ruwe olie is Guyana. Helaas zal de rest van het continent gebukt gaan onder de financieel economische neergang als gevolg van de coronacrisis. In verschillende delen van Latijns Amerika en ook in Suriname, leven veel gezinnen momenteel van dag op dag. Deze zijn nu meer dan ooit afhankelijk van geldzendingen en/of voedselpakketten. Over de gehele wereld staan regeringen voor de uitdaging om levens te beschermen en tegelijkertijd de economische gevolgen te beperken. Met de partiële lock down, avondklok en de andere verscherpte maatregelen om de verspreiding van het Coronavirus tegen te gaan, zitten nu veel personen met weinig of helemaal geen inkomsten in Suriname thuis. Deze mensen zijn grotendeels werkzaam bij bouwmaterialen-, eet-, kleding en andere winkelzaken. Vanaf het moment waarop de partiële lock down is ingegaan, werd een groot deel van het personeel thuis geplaatst. Dit betekent, dat zij al langer dan 5 weken zonder inkomsten zitten. Veel handelszaken zijn gesloten en burgers moeten daarom nu dagelijks hosselen om eten op tafel te zetten. Deze groep kijkt uit naar hulpmaatregelen vanwege de overheid, maar helaas merkt zij nog niets. Aangezien de Surinaamse overheid niet beschikt over een fonds, dat zou moeten kunnen voorzien in een tijd van crisis/ nood, is zij nu pas op zoek naar geld, zodat zij werklozen enigszins tegemoet kan komen.

De regering zegt, dat zij door middel van een “noodfonds” de “kleine” man wil helpen, maar wat gebeurt er met de ondernemers die voor werkgelegenheid zorgen. Is het niet verstandig om juist de ondernemers te ondersteunen, waardoor zij personeel kunnen betalen en vervolgens met hun inkomsten weer geld in het laatje brengen van de Staat? Waarom bekijkt de staat niet meerdere opties om te investeren in eigen producten/bedrijven, die voor groei van de economie kunnen zorgen en op langere termijn zelfs voor export mogelijkheden i.p.v. bepaalde mensen te onderhouden die hun hand “graag” ophouden? De overheid moet in deze tijd juist ervoor zorgen, dat zij alle middelen, ook op een duurzame manier uitzet, zodat indien deze situatie langer mocht duren, zaken op een efficiënte manier worden aangepakt.