De algemeen directeur van het Academisch Ziekenhuis Paramaribo, AZP, Claudia Redan, heeft afscheid genomen van 2019 en het nieuwe jaar ingeluid. Daarbij maakte ze ook de plannen bekend voor het AZP, dat al eneige jaren getransformeerd wordt tot een modern ziekenhuis. De transformatie zal onverkort doorgaan en ook de herstructurering gaat verder. ‘’2020 wordt een jaar vol uitdagingen’’, zei Redan. Het ziekenhuis zet hiermee in op hoogstaande gezondheidszorg waarbij de patiëntenzorg centraal staat. Mooi allemaal, maar hoe zit het met de patiëntbeleving? Daar schort het, ondanks alle prachtige plannen, toch nog aan. Zo weigerde vorige maand, in december, de Spoed Eisende Hulp van het AZP nog een heel zieke patiënt, Nirmala Dewnarain. Later is de kwestie rechtgetrokken, maar toen was mevrouw Dewnarain al leed aangedaan. Je zal maar doodziek aankomen op de Eerste Hulp en dan zorg geweigerd worden. Er is een onderzoek ingesteld, de zaak is uitgesproken en opgelost, mevrouw Dewnarain krijgt nu hulp, maar dat zoiets heeft kunnen gebeuren, laat zien dat er toch iets mis is met het beleid. Een beleid dat niet heeft kunnen voorkomen dat een patiënt, toch de doelgroep waar het ziekenhuis zich op richt, hulp geweigerd is. Het was bepaald geen prettige ‘patiëntbeleving’ voor mevrouw Dewnarain en zij is niet de enige die te maken heeft gehad met een onprettige ervaring bij een zorginstelling, terwijl iets dergelijks voorkomen kan worden als er meer en beter naar de zorgvrager geluisterd wordt. Maar die wordt nooit betrokken bij de plannen voor herstructurering. Zelfs een klein onderzoekje kan er niet vanaf. Patiënten moeten soms urenlang wachten, ook als ze een afspraak hebben. Gaan ze eindelijk met een recept de deur uit, moeten ze als ze pech hebben, stad en land aflopen, omdat geen enkele apotheek het medicament op voorraad blijkt te hebben. Het AZP heeft een Facebookpagina en daar staan ook reviews op. Sommige zijn positief, maar er zitten ook een aantal negatieve tussen. Cijfers over hoe de patiënt zijn bezoek of verblijf ervaart en wat hij graag verbeterd zou zien, ontbreken. Dat geldt trouwens ook voor andere zorginstellingen; zij publiceren eveneens geen cijfers. De patiënt is dus nog steeds onmondig.
Hij wordt niet betrokken, dus staat hij urenlang te wachten bij een loket in het ziekenhuis om geholpen te worden. Dat moet in deze tijd toch anders kunnen, net als het voorschrijven van medicijnen die maar bij één apotheek te verkrijgen zijn. Je moet maar net weten welke, want de arts vertelt het je niet. Hij schrijft gewoon een recept uit. Hoe je aan de medicijnen komt, dat is niet zijn pakkie-an. Niet altijd is de doelgroep content met de plannen die overheidsorganen voor ze bedacht hebben. Natuurlijk kan niet iedereen tevreden gesteld worden, maar een onderzoek vooraf kan enorme blunders voorkomen. Zo was een groot deel van de studenten van de Algemene Leraren Opleiding, ALO, dusdanig ontevreden over de opzet van de opleiding, dat ze hun geld terugeiste. Aan hen was niets gevraagd. Ze wisten niet eens dat ze getekend hadden voor een opleiding waarvan een aantal vakken online zullen worden gegeven. De leerling werd over het hoofd gezien, maar nam daar geen genoegen mee. Hoe goed het ook is dat zorginstellingen verbouwen en herstructureren, de doelgroep zou meer gehoord moeten worden. Zij maken uiteindelijk gebruik ervan en het zou best eens kunnen, dat ze andere ideeën hebben over wat een ‘optimale patiëntbeleving’ is dan het ministerie van Volksgezondheid of zorginstellingen. Een klein onderzoek zou verrassende antwoorden op kunnen leveren.