We zijn aardig op weg naar de verkiezingen van mei dit jaar en de verschillende partijen zijn al geruime tijd bezig met hun politieke propaganda. En dat kan je natuurlijk op allerhande manieren doen. Je kan natuurlijk overall vlaggen laten wapperen en zo de indruk wekken, dat de winst al binnen is en dat de tegenstanders geen schijn van kans hebben. Natuurlijk kolder, want met vlaggen alleen, win je geen verkiezing. Wat Keerpunt is opgevallen, zijn de door de NDP-regering op strategische plekken in onze stad geplaatste bill-boards, waarop wordt aangegeven, dat erop 25 februari van dit jaar, sprake is van 40 jaar revolutie. Met grote verbazing keken wij meesmuilend naar deze billboards. Veertig jaar revolutie, hoe komen ze erbij? Misschien tracht men zo kort voor de verkiezingen, vooral de jeugd nog wijs te maken dat erop 25 februari een Surinaamse revolutie tot stand kwam. Degenen die dat allemaal meegemaakt en aan de lijve ondervonden, weten wel beter. De jonge Surinamers kan je natuurlijk door schandelijke geschiedvervalsing, wat anders doen geloven. Op 25 februari 1980 werd er een doodgewone militaire staatsgreep gepleegd tegen de democratisch gekozen NPK-regering onder leiding van Henck Arron door Desi Bouterse en nog 15 andere onderofficieren. En deze staatsgreep was tot in de puntjes uitgewerkt door niemand anders dan de Nederlandse kolonel Hans Valk, op dat moment militair attaché op de Nederlandse ambassade hier ter stede. Valk, die zelf kantoor hield in de Memre Buku Kazerne aan de Verlengde Gemenelandsweg, heeft de sergeanten onder leiding van Bouterse, het coupplan overhandigd en op 25 februari 1980 werd de militaire staatsgreep feilloos uitgevoerd. Het betrof gewoon een bloedige militaire staatsgreep tegen de regering Arron, omdat die niet wilde toegeven aan een militaire vakbond (Bond Militair Kader) binnen de Surinaamse Krijgs Macht, SKM, die toen onder leiding stond van de kolonel Ingwe Elstak. Merkwaardig genoeg vertoefde de Nederlandse ambassadeur Vegelin van Claerbergen op het moment dat de coup plaatsvond, in Cayenne, Frans-Guyana. De regering Arron moest heel duidelijk verwijderd worden, omdat er voortdurend aanvaringen waren tussen zijn kabinet en de Nederlandse regering Van Agt over de wijze waarop de ontwikkelingssamenwerking gestalte diende te krijgen. Bovendien waren er op 27 maart 1980, nieuwe, algemene en geheime verkiezingen in voorbereiding, die vrijwel zeker weer door Arron en zijn NPK-combinatie zouden worden gewonnen. De militaire staatsgreep moest daar een stokje voor steken en deze zogeheten ingreep, verliep succesvol. Kort na de staatsgreep werd het Surinaamse volk geconfronteerd met een Nationale Militaire Raad die op dat moment onder leiding kwam te staan van de onderofficier Badrissein Sital. Tal van linkse radicalen en zogeheten salon-communisten, snelden naar de kazerne om de militairen, die van het besturen van een land niets afwisten, bij te staan en te adviseren. Mr. Eddy Bruma, die met zijn PNR uit de NPK 2 regering van Arron was weggelaten en daarover de nodige rancune met zich meedroeg, was meteen bereid aan de samenstelling van een kabinet, bestaande uit burgers en militairen, te werken. Zo werd al spoedig het kabinet Chin A Sen geformeerd en kwam Nederland met maar liefst 500 miljoen Nederlands courant aan ontwikkelingshulp, over de brug. Overduidelijk werd hiermede getoond, dat men wel bereid was met een dergelijke coupregering samen te werken. Op dat moment werd er nog steeds gesproken over een ingreep die noodzakelijk was om een ‘corrupte’(?) regering van Arron te verwijderen. Pas na maanden werd erop advies van de zogeheten adviseurs en salon-communisten, veelal afkomstig uit de politieke volkspartij van Lie Pauw Sam en de Palu, van een revolutie gesproken. De militaire staatsgreep van Bouterse had niets met een revolutie te maken, want die werd bovendien helemaal niet door het Surinaamse volk ondersteund. Na deze militaire staatsgreep werd al spoedig de noodtoestand afgekondigd en de grondwet opgeschort. President Johan Ferrier trad af en werd opgevolgd door Henk Chin a Sen. Vanaf het eerste moment van de staatsgreep, werden de mensenrechten door de militaire onderdrukkers op zeer nadrukkelijke wijze geschonden en dat is zo doorgegaan tot de begin jaren negentig van de vorige eeuw. De 8 december en Moi Wana moorden, waren de bekende dieptepunten in deze duistere periode die Bouterse tot op heden ‘’een revolutie’’ wil noemen, terwijl het gewoon om een militaire dictatuur ging die het Surinaamse volk nimmer gewild heeft. Bouterse en zijn regering geven aan, dat er al 40 jaar sprake is van een revolutie, hetgeen van geen kant klopt. Men moet eens ophouden de historische feiten te verdraaien, in de hoop vooral de jeugd weer te kunnen misleiden door wederom te stemmen voor een stel bejaarde coupplegers en hun trawanten, die zich in de afgelopen 40 jaar zwaar hebben verrijkt en hun corruptief handelen wensen voort te zetten ten bate van een paarse kliek, die het toevallig nu nog voor het zeggen heeft.