In juni van dit jaar zijn vijftig artsen uit Cuba in ons land aangekomen. Zij zullen worden ingezet bij de Medische Zending en de Regionale Gezondheidsdienst (RGD). De artsen hebben inmiddels inburgeringslessen en taallessen Nederlands en Sranantongo gevolgd, maar VHP-parlementariër en arts Dew Sharman, zegt aan de krant, dat de taal een barrière zal blijven voor Cubaanse artsen.
De Cubaanse artsen zullen in februari ingezet worden in de praktijk. Dit heeft minister Antoine Elias van Volksgezondheid, vandaag aan een lokaal medium gezegd. De artsen worden nu voor nog acht weken in het veld getraind. Volgens Elias krijgen de artsen naast de inburgeringscursus, extra technische begeleiding. De Cubaanse artsen zullen voor drie jaar in Suriname werken.
Sharman heeft altijd gezegd dat dit systeem niet goed zal werken, maar dat hij daarmee niet komt aan de kunde en kennis van de artsen. ‘’Ik weet uit eigen ervaring dat de taal een barrière zal blijven’’, zegt hij.
Sharman zegt dat hij heeft moeten samenwerken met een van deze artsen en gemerkt heeft dat de communicatie marginaal is. “Ze verstaan niet veel Sranantongo, alleen losse woorden. Als iemand heel veel zou praten, zouden ze niets verstaan. Ook kennen ze het verschil niet tussen het Sranantongo en Sarnami of andere talen die ook hier gesproken worden.” Sharman geeft aan dat er niet echt sprake is van communicatie. ‘’Als er nauwelijk communicatie is, hoe kunnen de patiënten dan begeleid worden. Het kan verkeerd aflopen”, zegt hij.
De artsen worden later dan gepland te werk gesteld. De minister zei dat er meer tijd nodig was om het verblijf van de artsen op verschillende posten in orde te maken. Het gaat om eenvoudige dubbele woningen die opgezet zijn in verschillende dorpen waar de artsen zullen wonen. Sharman vraagt zich af als bij de inburgering, er rekening is gehouden met de verschillende talen die in het binnenland gesproken worden. “Niet alle binnenlandbewoners praten Nederlands of Sranantongo. Is er rekening gehouden met het Saramaccaans, Aukaans, etc.?”
Surinaamse artsen zijn er niet zo happig op om in het binnenland te werken. Op de vraag als de Cubaanse artsen dit probleem niet helpen oplossen, zegt Sharman dat er eerst een analyse gemaakt moet worden van de redenen dat Surinaamse artsen niet naar het binnenland willen, alvorens de regering met een oplossing komt. “We moeten eerst antwoorden vinden op onze problemen en dan met een gepast antwoord komen.” Sharman vindt dat de beste oplossing, het inzetten van onze eigen artsen is. ‘’Zij zijn bekend met de Surinaamse samenleving en cultuur’’, aldus Sharman.

-door Priscilla Kia-