In de rij staan voor benzine is tegenwoordig normaal in Venezuela. Decennialang hebben de inwoners van Maracaibo en omliggende gebieden, een groot deel van de brandstof geleverd aan de rest van Venezuela. Nu, midden in een diepgaande economische crisis, is er niet genoeg benzine om je te kunnen verplaatsen in een land waar de grootste oliereserves ter wereld liggen. Terwijl het hele land zwaar wordt getroffen, hebben de bewoners van Maracaibo en omgeving, meer te lijden dan de mensen in de hoofdstad Caracas. De slechte economische situatie van Venezuela zal verergeren naar gelang de Verenigde Staten de sancties verscherpen. Rond Maracaibo zijn nu veel benzinestations gesloten, kettingen sluiten de ingangen af. De stad is nu ver van de vroegere hoogtijdagen, een generatie geleden stond de stad nog bekend om haar consumentisme en booming night life. Thans is Maracaibo verlaten, veel bewoners zijn vertrokken vanwege de economische ineenstorting. De meesten gingen en gaan naar Columbia. Anderen die nog wonen in Maracaibo, hebben het zwaar. De criminaliteit is er extreem hoog en ‘s nachts wagen weinig mensen zich op straat in Maracaibo. Regelmatige stroomuitval en stroomrantsoenering hebben de situatie verergerd. De staatsoliemaatschappij Petróleos de Venezuela, PDVSA, bloedt momenteel dood en personeel kan niet langer leven van de lage lonen doordat de bolívar vreselijk in waarde is gedaald ten opzichte van de dollar. “Toen ik voor het eerst bij het bedrijf kwam, was mijn maandelijkse salaris ongeveer USD 900”, zegt een huidige PDVSA-supervisor, die niet bij naam genoemd wil worden. “Nu is het slechts USD 15 dollar waard.” De neergang van de oliesector in Venezuela is het gevolg van jarenlang wanbeleid en slechte investeringen, die hebben ervoor gezorgd, dat de infrastructuur verwoest en of vervallen is geraakt. Volgens de lokale bevolking is de ondergang van PDVSA ingeluid toen er een oliestaking ontstond in 2002-2003, bedoeld om Hugo Chávez weg te krijgen. Toen de staking mislukte, ontsloeg de overheid 18.000 werknemers als represaillemaatregel – velen van hen waren zeer bekwaam en steunpilaren van het bedrijf. Vanaf dat moment waren de benoemingen bij PDVSA politiek. De loonlijst steeg van minder dan 30.000 in 2003 tot een hoogte van 117.000 in 2014, volgens Iván Freites, een vooraanstaande vakbondsleider bij het bedrijf.

Zwarte markt in benzine

Benzine wordt zo zwaar gesubsidieerd in Venezuela, dat ze vrijwel gratis is. Het kost ongeveer USD 0,02 om een ​​tank te vullen. Dit heeft ook geleid tot een bloeiende zwarte markt. Mensen staan ​​in de rij om benzine te kopen en die vervolgens uit de tank van de auto te halen en met winst te verkopen aan diegenen die geen tijd of zin hebben om bij de pomp te wachten. Langs een stoffige weg aan de rand van de stad, worden plastic flessen vol benzine aangeboden. Een gallon kost 15.000 bolívares – een enorme winst, maar nog steeds veel minder dan USD 4. Naarmate de humanitaire crisis verergert, vertrekken veel mensen. Van de 4 miljoen mensen die in de afgelopen vier jaar Venezuela heeft verlaten, heeft 1,3 miljoen zich volgens officiële cijfers in Colombia gevestigd.

De situatie in Venezuela wordt met de dag erger. Elke dag emigreren vele duizenden Venezolanen naar het buitenland op zoek naar een beter bestaan. De wereld realiseert zich niet voldoende hoe ernstig de leefomstandigheden zijn in Venezuela. Vele organisaties kijken de andere kant op, terwijl deze humanitaire ramp,= totaal uit de hand loopt. Het economische verval is duidelijk te zien aan het aantal inwoners dat dagelijks vlucht, omdat het anders van de honger zal omkomen. De enorme waardedaling van de bolivar als gevolg van de economische ineenstorting van het eens zo welvarende Zuid-Amerikaanse land, is door consumenten en winkeliers niet meer bij te benen. Deze hyperinflatie is ontstaan nadat de Venezolaanse overheid enkele jaren geleden naar de geldschepping greep om salarissen van ambtenaren te kunnen betalen. Is dit niet ook een bekend fenomeen in Suriname? Economisten over de gehele wereld zijn het er nu over eens, dat de economische problemen in Venezuela voor het grootste deel veroorzaakt zijn door een falend regeringsbeleid, maar helaas wenst president Maduro dat zelf nog niet in te zien. Maduro schuift zoals bijna alle dictators die hun land de vernieling in hebben geholpen, de schuld af op het buitenland. In zijn geval op de Verenigde Staten en andere westerse landen