Het Surinaamse volk moet tot het besef komen, dat slechts een verhoogde productie, export en gegarandeerde goed betaalde afzet in het buitenland, daadwerkelijk economische groei tot gevolg zal hebben. Het voorgaande hebben economisten herhaaldelijk voorgehouden aan de huidige regering en erop gewezen, dat voortdurend en overwegend blijven leunen en rekenen op de inkomsten uit de mijnbouw- en aardoliesector, niet de beoogde economische groei voor dit land zal opleveren. De regering had allang moeten beseffen, dat zij veel grotere en gediversificeerde productie moest stimuleren met buitenlandse afzetmogelijkheden. Hierdoor zou ook de enige mogelijkheid ontstaan om vooruitgang voor dit land te hebben. Wanneer een land niet in staat is een opmerkelijk economische groei te realiseren en ook niet bij machte is door productie en export zijn deviezenvoorraad sterk te verbeteren, zal het geen vooruitgang kennen. Zo een land zal economisch blijven voortsukkelen en niet in staat zijn merkbare ontwikkeling tot stand te brengen. Landen als Indonesië, Maleisië, Zuid-Korea en natuurlijk ook China, zijn door een andere en gezonde aanpak, daar sprankelende voorbeelden van. Echter is het ook zo dat vooral bij buitenlandse investeerders, het volste vertrouwen moet bestaan in het bestuur van een land, alvorens tot kleine en grootschalige investeringen over te willen gaan. En aan dat vertrouwen schort het in Suriname momenteel in hoge mate. We hebben alvast geen vaste wisselkoersen ten opzichte van buitenlandse harde valuta. Buitenlandse investeerders schrikken gelijk als ze vernemen dat corruptie in Suriname hoogtij viert en je bijvoorbeeld voor het verkrijgen van vergunningen, tyuku’s moet betalen. Ook wordt er nog te weinig aandacht besteed van hoe de regering aankijkt tegen de westerse investeerder. Deze westerse landen zullen veel geld investeren in ons land en de economie helpen ontwikkelen, zodat in de toekomst er nog meer geld gegenereerd kan worden. Helaas kiest de huidige regering ervoor om vrienden te kiezen als Maduro, Morales, Erdogan, Putin, Ortega, Xi Jinping, Diaz-Canel en Obiang. Dit zijn stuk voor stuk figuren die hun landen op totalitaire wijze besturen en de democratie niet kennen of geweld aan doen. Wat kunnen wij dan verwachten als volk, als de eerste burger van het land zich spiegelt aan deze dictators? Zolang Suriname deze paarse koers blijft volgen, kunnen we westerse investeerders vergeten. Waar we wel voor moeten waken, is dat deze ‘bevriende’ naties ons land benaderen, omdat zij het gemunt hebben op onze grondstoffen. We moeten voorbeelden nemen van andere landen die enorme schulden hebben bij deze landen en nu kijken wat er gebeurt wanneer de leningen niet terugbetaald kunnen worden. We moeten ook geen struisvogel spelen, want bepaalde landen die zogenaamd hulp verlenen, staan er bekend om dat ze gewoon plunderaars zijn en komen alleen wanneer er wat te halen valt. Een goed voorbeeld is de extreme kaalkap c.q. houtroof in ons binnenland die wordt gepleegd door Chinezen die grote concessies hebben gehad van de regering Bouterse. Dan zijn we de megahektrawlers ook niet vergeten, die tot nu toe niet zijn vertrokken uit onze territoriale wateren. Overal wordt er geroofd en niemand die strenge maatregelen durft te treffen zodat wij er niet bekaaid vanaf komen. Wanneer krijgen we een regering die niet alleen aan het eigen en familiebelang denkt, maar aan het grotere belang van Suriname en zijn gehele bevolking?