Het was een klein berichtje in onze krant van afgelopen woensdag: een alleenstaande moeder met een driejarig dochtertje, overleed op het toilet. De moeder was verslaafd. Na een paar dagen zag de buurvrouw het meisje op het balkon slapen. Toen zij poolshoogte nam, merkte zij gelijk dat er iets mis was, want een zeer penetrante lucht kwam uit het huis waar het meisje woonde. Het meisje had zelf eten gepakt. Dit speelde zich af in Frankrijk, maar het had ook een ander land kunnen zijn, in feite elk land waar mensen geïsoleerd van elkaar kunnen leven – dus ook Suriname. Vroeger was er in ons land een grote mate van sociale controle en gemeenschapszin. Buren pasten op elkaars kinderen, oma nam de zorg voor de kleinkinderen op zich, buren hielden een oogje in het zeil, als ze wisten dat de buurkinderen alleen thuis waren. In sommige buurten bekommeren mensen zich nog steeds om elkaar, maar in veel buurten is de burenzorg verdwenen. De buren werken of doen iets anders, maar oppassen past niet in hun plan. Oma is niet meer thuis, zij werkt ook of zit in het buitenland (Nederland). Burenzorg ontbreekt, daarvoor in de plaats is de buurt app gekomen, bedoeld om verdachte situaties (inbrekers) te melden. Vooral in wooonwijken waar minder draagkrachtige ouders wonen, is zorg voor elkaar belangrijk. Kinderen die de hele dag alleen zijn, omdat de ouders werken, ontberen toezicht. Ouders die niet op een dubbeltje hoeven te kijken, hebben dit probleem niet. Zij kunnen zorg kopen voor hun kinderen: de kleintjes gaan naar een particuliere crèche, de groten zitten op een (sport)club, eventueel is er een oppas. De individualisering grijpt steeds meer om zich heen, dat is ook te merken in de openbare ruimte. Wie durft nog kinderen of jongeren aan te spreken die zich misdragen? Kinderen en jongeren krijgen wat dit betreft steeds meer ruimte, omdat steeds minder mensen zich geroepen voelen, de jeugd een halt toe te roepen. Dat kan over enige jaren nare gevolgen hebben. Eigenlijk zien we die gevolgen nu al, want op steeds jongere leeftijd sluiten kinderen zich aan bij criminele groepen. Individualisering, wat inhoudt de ruimte krijgen om jezelf los van anderen te ontwikkelen, is mooi, maar minder gunstig is dat de sociale controle daardoor steeds minder wordt. Een goede buur is beter dan een verre vriend. Een oud spreekwoord, maar met een kern van waarheid. Samen met je buren de crisis door, bijvoorbeeld. Samen iets doen geeft kracht en die hebben we nodig – uiteindelijk willen we in 2020 geen herhaling meer van de afgelopen magere jaren en ook een echt zorgpakket voor de mensen die om welke reden dan ook, afhankelijk zijn van zorg van de overheid.