Er is nog veel chaos op het arbeidsfront in Suriname. Dit hebben vakbondsleiders zelf geconstateerd. Veel arbeiders werken onder moeilijke omstandigheden en weten zich geen raad. Dit omdat zij niet op de hoogte zijn van de arbeidswetten en dus niet weten wat hun rechten zijn. Waarop zij wel altijd geattendeerd worden door werkgevers, zijn hun plichten. Overigens zijn er genoeg werkgevers die maling hebben aan de arbeidswetten. Niet alle werkers weten wat deze wetten inhouden. Veel werkers hebben ook geen arbeidsovereenkomst. Deze wordt mondeling afgesloten met het risico dat werkgevers de werknemer zonder enige reden kan ontslaan, gewoon omdat hem dat op dat moment beter uitkomt. Sommige werknemers krijgen geen  vakantiedagen en of vergoeding voor het maken van overuren. Jarenlang kan dit doorgaan, totdat hun ogen geopend worden en zij voor hun rechten opkomen. Dan wil de werkgever de werkers het liefst zo snel mogelijk kwijt. Het is onvoorstelbaar wat werknemers allemaal moeten doorstaan als zij werken voor iemand die wet- en regelgeving aan zijn laars lapt en woekerwinsten maakt dankzij hun noeste arbeid. Vooral winkelverkoopsters en Chinese arbeiders die misschien niet zo bekend zijn met de arbeidswetgeving in Suriname, kunnen hiervan het slachtoffer worden. Vaak zijn deze werknemers  niet verbonden aan een vakbond die op zou kunnen komen voor hun belangen. Echter, met of zonder vakbond, werkgevers dienen zich te houden aan de wetttelijke regels en hun personeel te geven waar het recht op heeft. De regring zou vooral de Chinese gemeenschap die een wezenlijk deel van de economie van Suriname in handen heeft, kunnen informeren over arbeidswetgeving, terwijl de vakbonden meer naar buiten moeten treden met algemene informatie over wet- en regelgeving. Het gaat dan niet alleen om de werkers die verbonden zijn aan een organisatie, maar ook om degenen die geen lid zijn van een vakbeweging.