Begin van deze maand is de samenleving opgeschrikt door de zelfmoord van de 17-jarige Tjesron Jhakry. Hij zou niet geaccepteerd worden wegens zijn seksuele geaardheid, ook zou hij gepest worden op school en in zijn omgeving. Het is triest dat een jongeman zichzelf van het leven berooft, omdat hij de druk uit zijn omgeving niet meer aankon. Het was zo erg dat niemand naast hem wilde zitten in de schoolbus. Dit komt bepaald niet verdraagzaam over. Waar staan wij als land eigenlijk als het gaat om de lgbt-gemeenschap? Opmerkelijk is dat voor zover bekend, geen van onze volksvertegenwoordigers zich heeft uitgesproken hierover noch een standpunt heeft ingenomen. Nu Tjesron er niet meer is, rijst de vraag of het anders had gekund. Wat als er iemand voor hem opgekomen was? Zou hij dan toch gepest zijn? Wordt het niet tijd dat onze beleidsmakers serieus naar dit vraagstuk kijken? Vanuit de lgbt-organisaties is er reeds een aanvang gemaakt om te praten met verschillende belanghebbenden waaronder ook de overheid. Veel bedrijven hebben ook de Verklaring van Paramaribo ondertekend, die diversiteit en inclusiviteit op de werkvloer stimuleert. Dat is goed teken, maar behalve op de werkvloer, zouden scholen ook aandacht hieraan moeten besteden, zodat de tolerantie niet pas op de werkvloer begint. Het taboe is door de jaren heen minder geworden, maar zo lang er nog mensen gepest of gediscrimineerd worden vanwege hun geaardheid, is er nog steeds werk aan de winkel. Politici moeten niet vergeten dat ook lgbt’ers hun stem uitbrengen, ondanks dat zij niet erkend worden door onze wetgeving. Op dat stuk moet er dus nog veel verbeterd worden. Er zullen zeker meer jongeren zijn die zich niet geaccepteerd voelen. Het wordt tijd dat er meer aandacht komt voor deze jongeren, want ook zij zijn de toekomst van morgen.