President Desiré Bouterse heeft vorig jaar tijdens de beëdiging van vijf ministers beloofd, dat hij geen nieuwe ministers meer zou aanstellen en met deze ministers doelmatig het beleid zou uitvoeren. Het betrof Lilian Ferrier op Onderwijs, Wetenschap en Cultuur, Stuart Getrouw op Justitie en Politie, voormalig VHP-parlementslid Lekhram Soerdjan op Landbouw, Veeteelt en Visserij, Lalini Gopal op Sport- en Jeugdzaken en NDP-parlementslid Stephen Tsang op Handel, Industrie en Toerisme. De zesde was Antoine Elias op het ministerie van Volksgezondheid. Hij moest nog formeel worden toegelaten als minister, maar vertoefde in het buitenland. Bouterse verwachtte topprestaties van deze nieuwe ministers. Maar waar is de belofte van de president nu, na ruim een jaar, gebleven? Het lijkt wel een spelletje van de president om stelselmatig ministers te vervangen. Wie weet probeert hij op zo een manier bepaalde mensen te accommoderen. Zij zitten dan een jaartje aan en hebben dan automatisch recht op een pensioen. Bouterse doet bij elke reshuffling of vervanging van ministers het voorkomen alsof het om een geweldige geste gaat naar het volk toe. Hij vergeet dat elke vervanging van een minister en het aanstellen van een nieuwe minister, zorgt voor extra uitgaven voor de overheid. Een groot deel van die uitgaven worden opgebracht door het volk, dat echt niet zit te springen om weer een nieuwe minister. Het is schandalig om te zien dat de regering Bouterse binnen 9 jaar tijd al 69 ministers heeft vervangen. Wij vragen ons af wat de meerwaarde zal zijn van de nieuwe ministers. Hopelijk zullen zij niet daar aanzitten om de belangen van de NDP-toppers te dienen. Doet de president soms wel aan zelfreflectie? Wij zijn het intussen al gewend dat Bouterse beloftes maakt die hij nooit nakomt. Anno 2019 zit ons land nog steeds in een economische crisis, worden burgers steeds armer en is de koers nog steeds sky high.