De week startte met het nieuws dat het personeel van het Diakonessenhuis een in staking was gegaan. Het personeel heeft langer dan 4 jaar geen salarisverhoging gehad. Deze protestactie was een signaal naar het SZF om te voldoen aan zijn achterstallige betalingen, want hierdoor is het ziekenhuis niet instaat het personeel beter te belonen. Vervolgens publiceerde een Nederlands mediahuis afgelopen week een artikel over het wegtrekken van verpleegkundigen door een Nederlandse wervingscampagne. Het is al enige tijd zo dat Nederland kampt met een groot tekort aan verpleegkundigen.  Nederlandse wervingsbureaus zijn daarom op zoek naar nieuwe krachten en Suriname blijkt een zeer aantrekkelijke markt te zijn voor het aantrekken van verpleegkundigen. Deze  ronselaars bieden verpleegkundigen een baan aan voor minstens één jaar in een grote Nederlandse zorginstelling, inclusief werkvergunning en verblijfsvergunning. Het is geen geheim, dat onze economie in zwaar weer verkeert en dat het overgrote deel van de bevolking met het maandelijkse inkomen, nog nauwelijks of helemaal niet uit de voeten kan. Surinaamse ziekenhuizen hebben daarom de afgelopen jaren te maken met stijgende vertrekcijfers van hun beste verpleegkundigen naar het buitenland. Dit is allemaal het gevolg van het wanbeleid gevoerd door de huidige regering, die al 8 jaar het land op zeer stuntelige wijze bestuurt. Het is dan ook logisch dat hoog opgeleide personen het land verlaten om elders een baan te zoeken. Suriname heeft in de afgelopen decennia vaker te maken gehad met het verschijnsel “brain drain”. Deze capabele en goed opgeleide landgenoten achtten het toentertijd na ampele overwegingen raadzamer, hun geboorteland de rug toe te keren, omdat ontwikkelingen op economisch en het politieke vlak er niet op duidden, dat het spoedig beter zou gaan. Over de gehele wereld verlaten mensen hun geboorteland om zich elders te vestigen voor onder meer werk en of studie. De oorzaken voor een dergelijk vertrek zullen wellicht per individu verschillen, maar de motivatie is meestal dezelfde: de drang naar meer, iets beters en het verlangen naar iets anders. Brain drain kan gezien worden als een ware ramp voor een land, wanneer er zoveel potentie voor ontwikkeling bestaat, maar er niet voldoende kennis meer aanwezig is om die ontwikkeling tot stand te brengen. Helaas ondervindt Suriname weer last van het fenomeen brain drain, want onze macro-economie is voor de derde keer onder het beheer en bestuur van ‘revo’ exponenten die enorme schade hebben aangericht aan het totaal financiële systeem. Het gevolg van dit financiële wanbeleid is, dat onze nationale munt ten opzichte van harde buitenlandse valuta, wederom ernstig in waarde is aangetast en de inflatie onze koopkracht ongekend heeft gereduceerd. Het is daarom weer deja vu, wanneer we het vernietigend financieel –economisch en monetair beleid van de periodes 1980 en 1987 en 1996 en 2000 vergelijken met dat van nu. Tijdens de coup-periode van Bouterse, het kabinet Wijdenbosch en momenteel onder het bewind van de NDP-regering Bouterse I en II, kan er een duidelijke neerwaartse spiraal worden geconstateerd. In al deze tijdsbestekken is het zo geweest, dat intellectuelen waaronder krachten uit de gezondheidszorg hun heil in een ander land hebben gezocht. Deze intellectuelen besloten elders hun geluk te zoeken in het belang van hun familie en een betere toekomst. En wanneer het momenteel bekend is, dat vooral in de verpleging in Nederland er vacatures zijn en de mogelijkheid wordt geboden aan met name Surinamers daarheen te gaan en huisvesting en verblijfsvergunningen aangeboden te krijgen, dan is het niet moeilijk te begrijpen, wat ons te wachten staat. Mensen zullen wederom verdwijnen, omdat onze beleidsmakers deze personen geen goed toekomstperspectief kunnen bieden. Want brandjes blussen, zoals de regering keer op keer weer doet is geen lange termijn oplossing. Hoe wil de regering overigens, dat onze ziekenhuizen adequaat worden bemand, als het personeel niet naar behoren kan worden gecompenseerd? Elk weldenkende persoon begrijpt, dat verpleegkundigen zullen vechten wat hun rechtmatig toekomt in deze huidige onvermijdelijke situatie.