Suriname heeft in de afgelopen decennia vaak te maken gehad met het verschijnsel van brain drain, hetgeen inhoudt dat capabele en goed opgeleide landgenoten het raadzamer achtten het land de rug toe te keren, omdat er zich ontwikkelingen veelal op het politieke vlak voordeden die voor een gezonde carrière zeker niet hoopgevend waren. We memoreren daarbij de periode die vooraf ging aan de staatkundige onafhankelijkheid, waarbij het risico van een rassenstrijd niet uitgesloten werd geacht en ook omdat de onzekerheid over een voorspoedige ontwikkeling van ons land te midden van ernstige politieke polarisatie, voor velen alles behalve zeker was. Daarbij kwam nog kijken dat er tal van doemvoorspellingen werden gedaan onder zeker één etnische groep en die voorspellingen gaven mensen genoeg reden de wijk naar Nederland te nemen. Gelukkig kwam het niet zover dat de twee grootste bevolkingsgroepen elkaar in de haren vlogen, mede door kundige politiekvoering van zeker één politiek leider en het door hem prediken van verdraagzaamheid en tolerantie. De rust werd bewaard en gelukkig kozen velen ervoor toch in Suriname te blijven en werken aan de toekomst en opbouw van dit land. Het land was echter nog geen 5 jaar onafhankelijk of velen werden onaangenaam verrast door een ordinaire staatsgreep van Bouterse en Valk. Na deze staatsgreep en reeds bij de aanvang, de schending van mensenrechten, vonden veel goed opgeleide Surinamers en hier nog aanwezig zijnde buitenlanders werkzaam in de publieke en private sector, het welletjes en pakten hun biezen. Intellectuelen die goed op de hoogte waren van al hetgeen een militaire dictatuur te bieden had op het westelijk halfrond en de onvrijheden die daarmede gepaard gaan, vonden het ongewenst hun kostbare jaren hier te blijven verdoen en vertrokken veelal naar Nederland en andere bestemmingen. Het onderwijs en de gezondheidszorg kregen toen de zwaarste klappen te incasseren. Specialisten en verplegend personeel trokken weg. Ook binnen het onderwijs vertrokken capabele leerkrachten en op de universiteit hielden verschillende docenten het voor gezien. Maar niet slechts de militaire dictatuur van 1980 tot 1987 lag ten grondslag voor het nemen van de beslissing te vertrekken. Het vernietigend financieel –economisch en monetair wanbeleid dat tussen 1980 en 1987 en daarna tussen 1996 en 2000 en nu onder het bewind van de NDP-regering Bouterse I en II is en nog wordt gevoerd, maakt dat noodzakelijke krachten besluiten het elders te zoeken in het belang van een betere toekomst. Onze macro-economie ondervindt voor de derde keer onder beheer en bestuur van exponenten uit de zogeheten ‘revo’ ernorme schade, die onder andere tot gevolg heeft dat onze nationale munt ten opzichte van harde buitenlandse valuta wederom ernstig is gedevalueerd, en de inflatie onze koopkracht ongekend heeft gereduceerd. Kortom, het leven is in dit land voor iedereen voor de derde keer zwaarder geworden en er is helemaal geen zicht op verbetering binnen de korte termijn. Er heerst grote ontevredenheid bij alle werkers in dit land en dat vooral omdat de beloning op alle fronten onvoldoende is, terwijl de kosten van levensonderhoud alsmaar toenemen. Wat ook behoorlijk steekt en mensen doet besluiten te vertrekken, is dat het met de volksgezondheid niet goed zit, de werkloosheid neemt toe, het onderwijs verslechtert, er heersen ernstige problemen binnen de transportsector en bij velen leeft de overtuiging, dat deze regering niet in staat is het land uit de huidige depressie te halen. Als dan bovendien nog bekend wordt dat vooral in de verpleging en het onderwijs in Nederland er duizenden vacatures zijn en de mogelijkheid wordt geboden aan met name Surinamers daarheen te gaan en huisvesting en verblijfsvergunningen gegarandeerd worden, dan is het niet moeilijk te voorspellen, wat ons binnen de beide sectoren te wachten staat. Mensen zullen wederom wegtrekken, omdat onze beleidsmakers deze personen geen goed toekomstperspectief kunnen bieden. Nationalisme proberen aan te wakkeren bij mensen binnen met name het onderwijs en de gezondheidszorg, zal naar onze mening onder de huidige omstandigheden, maar weinig resultaat boeken. Een buitenlandse betrekking biedt momenteel veel meer toekomstperspectief en zeker een waardevast inkomen, dat bovendien elk einde van de maand op de rekening staat. Kan de regering Bouterse II dat momenteel bieden? Dat zulks niet het geval is, hebben we in de afgelopen jaren zeker gemerkt.