De Surinaamse overheid heeft torenhoge schulden en kijkt al jaren tegen even hoge tekorten aan. Elk verstandig mens zou naar manieren op zoek gaan om de schulden en de tekorten terug te dringen door zware bezuinigingen toe te passen. Echter is het zo dat deze regering er tot nog toe niet in is geslaagd bezuinigingen door te voeren en ook niet weet hoe ze de tekorten moet verminderen en de schulden moet betalen. Toen de regering Bouterse in 2010 aantrad, keek ze tegen een deviezenvoorraad op de Centrale Bank van Suriname aan van maar liefst 1 miljard dollar. Ook werd ze feestelijk onthaald door torenhoge prijzen voor aardolie en goud. Het kon allemaal niet op en men begon gelijk met geld over de balk smijten. De verspilling nam al gauw aanstootgevende vormen aan. Het kon allemaal niet op en men bleef zich blind staren op de enorm hoge inkomsten uit de aardoliesector (Staatsolie) en de goudsector ( Iamgold ) en de kleine goudwinning. Jaren achtereen bleef men maar verspillen en het strooien ging rustig door. Niemand dacht aan de vorming van een noodfonds om in een tijd van daadwerkelijke neergang in overheidsinkomsten, reservemiddelen ter beschikking te hebben. En toen kwam als een atoombomexplosie de keldering in de prijzen voor aardolie per barrel en de enorme daling in de wereldmarktprijs voor een troy ounce goud. Daarbij kwam ook nog kijken dat de productie per ton aluinaarde bij de Suralco ook drastisch werd teruggebracht. Ook de wereldmarktprijs voor aluminium was gekelderd. Meer aanbod dan vraag op de internationale markt had gemaakt dat Suralco haar procuctie terugschroefde. En dit maakte allemaal dat de Staat plotsklaps drastisch minder inkomsten op maandbasis kreeg. Maar de uitgaven van Staat waren absoluut niet afgenomen. Die waren juist enorm gestegen en ingesteld op de grote inkomsten uit aardolie , goud en aluinaarde om maar drie van de exportzuilen te noemen. Geen noodfonds in stelling gebracht en maar uitgeven. Meer uitgeven dan je verdient loopt altijd fout, dus ook bij deze regering. En dat loopt natuurlijk uit de hand. Thans hebben we een situatie waarbij de overheid niet schijnt te weten hoe te bezuinigen en heeft gekozen voor eerst geld lenen bij de banken, vervolgens heeft zij haar blik geworpen op de tegoeden bij de moederbank om nog wat ademruimte te krijgen. Dat dit geen echte oplossing is, weet men zelf ook wel. Om daadwerkelijk de overheidsuitgaven terug te schroeven, zal men toch in het ambtenarenapparaat moeten snijden, maar juist daarvoor is men als de dood zo bang. Dat kan natuurlijk voor sociale erupties gaan zorgen nu het toch ook duidelijk wordt dat er duizenden banen verloren zullen gaan bij de Suralco na sluiting van de mijnoperaties en de Paranam raffinaderij. Men blijft dus maar aanmodderen en de staatsschuld vergroten. Hoe lang deze werkwijze soelaas zal bieden, is niet duidelijk, maar het kan niet eindeloos zo doorgaan. Men zal voor een andere aanpak moeten kiezen en die kan er wel zijn, echter zullen er enkele impopulaire maatregelen genomen moeten worden. Maatregelen die economen en economisten al verschillende keren voorgekauwd hebben, maar ze schijnt nog niet de euvele moed te kunnen opbrengen om ze door te voeren. Ondertussen heeft de verpaupering bij aanzienlijke delen van de samenleving al haar intrede gedaan. Door de stijging van de valutakoersen op de wederom ontstane parallelmarkt zijn de prijzen in de winkels al aanmerkelijk verhoogd en kan men minder met het loon doen.

Dat veroorzaakt enorme onvrede bij de samenleving, vooral omdat het al glashelder is dat zowel overheid als particuliere sector nog maar nauwelijks ruimte hebben om looncorrecties door te voeren. Mensen die dachten met FISO I en FISO II veilig onder de pannen bij de overheid te zitten, zijn van een koude kermis thuisgekomen. Die mensen realiseren zich dat hun baan bij de overheid helemaal niet zo solide is en zelfs behoorlijk aan het wankelen is geraakt. Veel ambtenaren weten thans niet of hun loon op tijd zal worden gestort en of hun baan nog gewaarborgd is door het beleid dat deze regering op financieel heeft gevoerd en nog steeds voert. Met maandelijks sprokkelen zijn de lonen tot nog toe betaald, maar een ieder weet dat zulks niet eindeloos door kan gaan. Vooral ambtenaren die geen beschikking hebben, moeten uiteindelijk voor afvloeiing vrezen. Overal hoor je het thans: moni no de. Lanti vooral betaalt haar rekeningen zeer slecht of helemaal niet en dan willen we het nogmaals met nadruk hebben over het departement van Onderwijs dat helemaal niet over de brug komt en schuldeisers keihard negeert. De NDP kan dan wel de verkiezingen hebben gewonnen, maar heeft thans torenhoge schulden en even hoge problemen. Een situatie die ze zelf in de hand heeft gewerkt door wanbeleid en verspillingen op hoog niveau. Zij moet maar zien hoe ze hieruit geraakt. Kan ze het niet, dan moet de ze handdoek maar in de ring gooien en vervroegde verkiezingen uitschrijven