Aan de vooravond van de verkiezingen van 25 mei 2015, stellen vele Surinamers zichzelf de vraag of het nog ooit goed komt met ons land. Ons land houdt met enorm veel moeite het hoofd boven water. Het is wat politici tot nu toe van ons land hebben gemaakt. Kijken wij alleen maar naar simpele zaken zoals  het interne gekissebis binnen heel wat partijen, dan krijg je als kiezer alleen maar slapeloze nachten. Het gaat niet de goede kant op. Partijen claimen twee voorzitters of besturen te hebben. Partijen zijn uit elkaar gevallen. Combinaties vallen uiteen en tegenwoordig krioelt het van combinaties, waarvan het gros van de bevolking de namen niet eens kent. Voor de lol beginnen wij bij Megacombinatie, V7, A Nyun Combinatie, Megafront en Abop +.  Van de partijen die alleen gaan en een rol van betekenis zullen spelen, zien wij in dit kader alleen DOE. De rest doet ongetwijfeld mee voor spek en bonen. Wij hebben  al eerder gesteld dat een hoop partijen het stembiljet onnodig zullen vullen. Ook al zouden er 20 van ze in een organisatie opgaan, halen ze nog niet eens een kwart zetel. Dan komen ook nog de vele problemen op het politieke veld, de groffe wijze van campagne voering en allerlei negatieve zaken die maken dat het electoraat zeer huiverig wordt. Het moet als vreemd worden opgevat dat bijkans 40% geen idee heeft op wie er gestemd moet worden. Kijk maar wat er allemaal niet heeft plaatsgehad aan corruptieve praktijken die nooit zijn onderzocht. De regering heeft er een gewoonte van gemaakt om heel veel geld uit te geven aan onnodige en ondoordachte zaken, waardoor er een enorme financiële druk gekomen is op de reserves van het land. Over het morele gedrag van sommige politici, willen wij helemaal niet beginnen. Hun gedrag is zodanig naar een dieptepunt gedaald, dat op sociale netwerken het blinde volk de handelingen niet eens afkeurt. Als men eenmaal redeneert ‘laat die man ook van het leven genieten’, dan zegt dat ook veel van dat deel van het volk. Of het nog goed komt met ons land, is maar te hopen. Wij hopen dat er een kabinet aantreedt dat daadwerkelijk rekening houdt met de noden en gevoelens van de samenleving en niet een kabinet dat er is voor de show.