Het protest en de stakingen van medewerkers van het Psychiatrisch Centrum Suriname (PCS), hebben de aandacht gevestigd op het ontstaan van een zorgwekkend patroon, namelijk dat cruciale zorg- en onderwijsprofessionals herhaaldelijk in opstand moeten komen, voordat de overheid hun belangen serieus in overweging neemt. Het personeel van het PCS heeft vrijdag na werkneerlegging, eindelijk de 15 procent loonsverhoging over juli en oktober, ontvangen. De betaling van de loonsverhoging over juli en oktober, is niet zonder slag of stoot verwezenlijkt.

De medewerkers van het PCS, die werken met kwetsbare groepen in de samenleving, hebben maandenlang moeten vechten voor een bescheiden salarisverhoging. Niet alleen de zorgverleners moeten eerst in actie gaan alvorens er een degelijke verandering komt, maar ook onderwijzers en andere onmisbare beroepen, moeten uiterste middelen hanteren. De vraag die rijst, is: waarom is het voor zorgverleners, onderwijzers en andere onmisbare beroepen zo moeilijk, waardering en erkenning te krijgen zonder protest of staking? Het zijn deze beroepsgroepen die de ruggengraat van de samenleving vormen. Zorgmedewerkers bieden ondersteuning aan mensen die getroffen worden door een heleboel aandoeningen en spelen een cruciale rol bij hun herstel en welzijn. Onderwijzers leggen op hun beurt de basis voor de vorming van toekomstige generaties en de algehele ontwikkeling van het land. Wanneer deze beroepsgroepen op straat moeten komen om gehoord te worden, geeft dit een gebrek aan van prioriteit vanwege de overheid voor essentiële publieke diensten. Een van de pijnpunten is, dat het niet alleen om de financiële compensatie gaat. Het gaat ook om het respect en de waardering voor hun werk. Het feit dat onze professionals eerst wekenlang moeten staken, om zelfs maar een kleine verhoging te ontvangen, is afkeurenswaardig. In plaats van in dialoog te treden en proactief tegemoet te komen aan de noden van deze beroepsgroepen, wordt vaak pas gereageerd na langdurige en frustrerende acties.

Waarom moet de Surinaamse regering wachten tot het moment waarop de zorg- en onderwijssector protesteert? Deze professionals zijn onmisbaar en verdienen stabiliteit en waardering, niet alleen financiële steun. Een meer proactieve en structurele benadering om zo tegemoet te komen aan de noden van deze sectoren, zou ervoor kunnen zorgen dat zij zich kunnen richten op hun kernmissie: het verbeteren van de levenskwaliteit en de toekomst van Surinaamse burgers.