#”Se Acabó!” Het is voorbij! Het zijn de woorden die Spanjaarden begin deze maand schreven op bordjes tijdens demonstraties in het hele land. De hashtag is online populair en veel vrouwen delen online hun verhaal. Verhalen over de machocultuur, seksuele intimidatie en geweld. Deze beweging begon toen ruim een maand geleden voetbalbondsvoorzitter Luis Rubiales, wereldkampioen Jennifer Hermoso op de mond kuste. Dit tafereel gebeurde voor de ogen van de hele wereld. Hoewel er nog altijd wordt gespeculeerd of de kus nu gewenst was of niet, heeft het gebeuren wel voor een nieuwe beweging gezorgd in Spanje. Veel mensen maken de vergelijking met de MeToo-beweging van een aantal jaren terug. De wereldvoetbalbond FIFA heeft enkele weken na het voorval Rubiales geschorst. Het Spaanse Openbaar Ministerie heeft begin deze maand de Spaanse voetbalbond aangeklaagd voor de kus op de mond van Hermoso, na de WK-finale in Sydney. Rubiales wordt beschuldigd van aanranding. De kus ging viraal en zorgde ervoor dat andere vrouwen met een soortgelijk verhaal, eindelijk uit durfden te komen voor hun ervaringen. Hetzelfde effect had de MeToo-beweging enkele jaren geleden. De ‘kus’ van Rubiales heeft gezorgd voor een vloed aan verhalen over seksueel molest en grensoverschrijdend gedrag. Dit effect zorgde ervoor dat meisjes en vrouwen eindelijk de moed hadden om hun trauma te bespreken. Zo kunnen wij wereldwijd tal van gevallen aanhalen van mannen in machtposities die zich schuldig maken aan grensoverschrijdend gedrag, seksueel molest en machocultuur. In Suriname echter, worden dit soort ‘macho mannen’ over het algemeen eerder beschermd dan dat zij op hun vingers worden getikt. In Suriname worden ze bijvoorbeeld door hoogwaardigheidsbekleders in bescherming genomen en in sommige gevallen door vakbonden, RvC’s en andere invloedrijke instanties. Naar onze mening is dit gedrag gewoon schandalig en het is onkan, dat Suriname geen ‘MeToo’ beweging kent, ondanks dat wij tal van (vrouwen) organisaties hebben die dit onder de aandacht van internationale organisaties zouden kunnen brengen.

Het is namelijk meerdere keren voorgekomen dat vrouwen die werkzaam zijn binnen de overheid en het bedrijfsleven, getracht hebben om hun verhaal te doen wanneer zij een bepaalde ongewenste (seksuele) ervaring hebben gehad met een collega of meerdere. In sommige bedrijven zijn de meldingen wel serieus genomen en onderzocht, maar in andere organisaties zijn vrouwen met ontslag gegaan, omdat de man werd beschermd door zijn meerdere(n).

Wij van Keerpunt kunnen sommige van deze gasten met naam en toenaam bespreken in dit commentaar, maar wij vinden dat het probleem niet alleen ligt bij de daders, maar ook bij de handhaving. In Suriname hebben we dan wel een wet die werknemers zou moeten beschermen tegen seksueel molest op de werkvloer, maar die wet wordt naar onze mening alleen toegepast wanneer de dader niet een vriendje is van een hoge piet. Zo gaat het met veel dingen in dit land. Wij kunnen met zekerheid stellen, dat de voordelen van ‘vriendjespolitiek’ zich uitstrekken tot figuren die hun handen niet thuis kunnen houden en ook niet van plan zijn zich te gedragen, ondanks dat zij onder een vergrootglas zijn komen te staan.

Recent heeft een Brits onderzoek uitgewezen wat veel mensen doen wanneer zij geconfronteerd raken met seksueel geweld. Het onderzoek is door de Universiteit van Exeter uitgevoerd en geeft aan waarom mensen die seksueel worden lastig gevallen, hun ervaring vaak niet formeel melden. Van alle behoeften die mensen in het onderzoek uiten, had de behoefte aan gerechtigheid niet de hoogste prioriteit. Dat zou kunnen verklaren waarom mensen geen formele acties ondernemen, zoals aangifte doen bij de politie, die anderen van hen verwachten.

In het onderzoek wordt ook verklaard waarom veel van de mensen die wel formeel een klacht indienen, dat vaak pas lang na het voorval doen.  In Suriname is dat ook het geval, maar dan veel erger. We hebben allemaal wel de reeks aan artikelen gelezen over de beruchte bankdirecteur die los van zijn affaires met medewerkers, ook niet begreep wat ‘nee’ was. Deze zaak werd uitgebreid in verschillende media besproken en de slachtoffers hadden op hun beurt aangifte gedaan, advocaten in de hand genomen en hadden zelfs ook gesprekken met de media. De zaak trok daarbij ook de aandacht van vrouwenorganisaties en die richtten een schrijven aan de procureur-generaal die vervolgens een onderzoek had ingesteld. Helaas kwam er geen gerechtigheid voor de dames en zit de bewuste directeur nog hoog en droog in zijn toren.

Het Openbaar Ministerie (OM) liet na het onderzoek in een communiqué weten, dat naar aanleiding van drie afzonderlijke aanklachten tegen de algemeen directeur, een strafrechtelijk onderzoek was gestart. Volgens het OM werden alle personen die direct of indirect betrokken waren bij de zaak, gehoord. Verder stelde het OM dat dit onderzoek, dat wegens uiteenlopende redenen langer duurde dan was gepland, onvoldoende feiten en/of omstandigheden opleverde om de directeur de status van verdachte te geven en in het verlengde daarvan, de vervolging in te stellen. “De verweten handelingen zouden volgens het OM, eventueel gekwalificeerd kunnen worden onder de Wet Seksueel Molest op de werkplek, echter is deze wet tot nog toe niet in werking getreden.” Het OM heeft toen alle belanghebbenden per brief op de hoogte gesteld van zijn beslissing. Aan hen is ook meegedeeld, dat indien zij zich niet kunnen verenigen met dit besluit, er civielrechtelijke alsook strafrechtelijke wettelijke interventies hiertegen mogelijk zijn. De strafzaak was in het kader hiervan door het OM formeel afgesloten.

Met dit schrijven vanuit het OM voelden de slachtoffers zich in de steek gelaten en werden zij door het hoogste strafrechtelijk vervolgingsorgaan in ons land van het kastje naar de muur gestuurd. Wie zou deze dames nog serieus nemen, aangezien het OM niet eens de moeite heeft gedaan de zaak tot in de finesses uit te zoeken. Niemand kan ons komen wijsmaken, dat het OM alles heeft gedaan wat mogelijk was om deze vrouwen te helpen. Deze dappere vrouwen hebben gezamenlijk aangifte gedaan en in eerste instantie werden zij op allerlei manieren ontmoedigd om aangifte te doen. Toen zij toch de stoute schoenen hadden aangetrokken, werd het bewijsmateriaal ook niet serieus genomen en er werd zelfs gesteld dat zij dit deden als een wraakactie.

Niets was minder waar, maar gezien het feit dat de persoon waartegen de aangifte werd gedaan, de belangen behartigt van een grote kapitaalkrachtige groep, werd hij beschermd. Dit ten koste van alle narigheid en mentale schade van deze dames. We zijn inmiddels ruim een jaar verder en het lijkt er misschien op dat de zaak net als vele andere in de doofpot is beland, maar dat wil niet zeggen dat de sfeer binnen de bank is veranderd.

Dit keer met medewerking van de staat, die tijdens de Algemene Vergadering van Aandeelhouders, zijn vertegenwoordiger toeliet, het agendapunt van onderzoek te laten verdagen. Dat agendapunt is nimmer meer aan de orde gekomen. Het imago van de bank heeft enorme schade opgelopen en naar wij vernemen, wil geen enkele respectabele vrouw zich meer verbinden aan deze instelling. Voorts heeft Keerpunt vernomen, dat de CFO ook vanwege deze situatie zich niet langer gelukkig voelde binnen de organisatie en dat zij daarom in maart haar ontslag had ingediend, samen met andere vrouwen die daar werkzaam waren.