Suriname kent eigenlijk geen woningnood. We kijken wel aan tegen dure huurwoningen. Dagelijks worden er huurwoningen aangeboden, alleen zijn de prijzen onbetaalbaar voor de gewone burger. Hoe verwachten we, dat iemand met een normale overheidsbaan 200 euro voor een eenkamer woning neertelt? Met de koers van nu, is dit al gauw gelijk aan SRD 4500. Dat is toch het salaris van een ambtenaar tegenwoordig? Hoe moet de persoon dan eten? Hoe moet hij of zij ontspannen en erger nog, hoe gaat hij/zij aan het werk, om nog voor de komende maand te verdienen? Moeten verschillende families gedwongen samenwonen, zoals de president destijds adviseerde bij het carpoolen? In ieder geval zit daar het grootste probleem, en moet er beleid worden gewijzigd. Misschien dat moet worden ingespeeld op een huurwet die richtlijnen geeft aan de huurders. Bijvoorbeeld dat de huurprijs maximaal 25 procent van het gemiddelde salaris mag zijn. Hierbij gaan we dan uit van een standaardsalaris. Of dat de overheid overgaat tot het opzetten van huurwoningen. Hiermee kan de staat ook verdienen. Misschien dat onze woningbouwprojecten dan van de grond komen, want het huidige beleid blijkt muurvast te zitten en begrijpelijk ook nog. De overheid bouwt een woning om deze vervolgens voor een appel en een ei te verkopen. Dit is ook een vorm van subsidie en geen verkapte.  Er moet ook gekeken worden naar de grondwet. De wet die betrekking heeft op gronduitgifte, is niet meer van deze tijd. Het zou beter zijn als men zou spreken over een dak boven het hoofd voor elke Surinamer. Weet je hoeveel woningen neergezet zouden kunnen worden op de al de verstrekte gronden?