Tijdens de vorige regering hadden veel mensen problemen met de komst van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) naar Suriname. Ook de vakbeweging waaronder C-47, had moeite daarmee en er werden grote protesten georganiseerd. Niet alleen tegen het IMF, maar ook tegen het regeringsbeleid. Het IMF kwam toch naar Suriname, maar de regering hield zich niet aan de afspraken en het IMF stopte elke samenwerking. De huidige regering heeft ook de gang naar het IMF gemaakt en onlangs een overeenkomst gesloten met het fonds. Opmerkelijk is dat C-47 nu geen kritiek heeft geleverd. De voorzitter van C-47, Robby Berenstein, zei in gesprek met Trishul Broadcasting Network, dat het gaat om twee verschillende situaties. “Overigens, die protesten gingen niet alleen over het IMF en het waren geen protesten van Berenstein, maar een uiting van onvrede over het totaalbeleid. Berenstein is niet in staat met een vingersnap een massa op straat te krijgen. Dat kan niemand, maar wanneer je zulke massa’s ziet, dan is dat het gevolg van onvrede.
Dat is altijd zo geweest in de geschiedenis”, stelde Berenstein.
Volgens Berenstein was het IMF slechts een van de onderdelen van de protesten. De vakbeweging was van mening dat er andere mogelijkheden waren als financieringsmodel dan het IMF. Hij benadrukte ook dat de protesten niet op één dag zijn gestart. Er waren volgens Berenstein vele overlegmomenten met de vorige regering, maar er veranderde niets. Hij gaf aan dat er in 2010-2015 al indicaties waren dat het mis ging, maar dat de regering niets heeft gedaan om de situatie te verbeteren. “In 2015 had je het Financieel Economisch Platform van de vakbeweging waar er gesproken werd over de crisis, dus er zijn gesprekken geweest. Uiteindelijk is FEP mislukt”, haalde Berenstein aan.
In deze situatie kent de vakbeweging volgens hem de stand van zaken met betrekking tot de kasreserve, de leningen van Oppenheimer, de overheidsbegroting en de leningen om de ontwikkeling te financieren. “Binnen dat kader hebben we besprekingen over het herstelplan en de financiering gehad. Er waren andere modellen, maar die zijn niet overgenomen. IMF was een van de weinige financieringsmodellen.”
Vakbondsman Dayanand Dwarka, voegde eraan toe dat het verschil tussen toen en nu is dat de toenmalige regering de situatie zelf heeft gecreëerd, omdat er in 2010-2015 reeds indicaties waren van instabiliteit, maar er gebeurde niets. ‘’Deze regering heeft te maken met de naweeën van het beleid van de vorige regering’’, stelde Dwarka. “Wanneer C-47 geroepen wordt om een bijdrage te leveren aan de ontwikkeling van de economie, gaan we dat niet uit de weg, want de werkende klasse kan goed gedijen in een goed economisch klimaat”, aldus Dwarka.
Berenstein benadrukte dat het niet betekent dat de vakbeweging een rode loper uitrolt voor het IMF, maar dat zij ‘’op scherp staat’’ over hoe zaken verlopen. “Wat er ook gebeurt, je doet steeds andere ervaringen op met internationale organisaties. We hebben voor het eert rechtstreeks kunnen praten met het IMF. We hebben onze bezwaren aangegeven, met name op gebied van de crisis en hoe we daartegen aankijken. We gingen ervan uit dat men ook probeert te leren uit onze ervaringen en bezwaren. Onze ideologische benadering ten aanzien van het IMF is niet veranderd. Het blijft voor ons een instrument van de geïndustrialiseerde wereld. Mensen die voor de financiering van de fondsen zorgen, hebben de grootste stem”, zei Berenstein. Hij gaf aan dat er organisaties en landen zijn die het IMF volledig verwerpen, maar daar in een bepaalde situatie op terugkomen. ‘’Er zijn situaties waarbij voor de ontwikkeling van voornamelijk de werkers binnen bepaalde sectoren, er toch gekozen wordt om met het IMF in zee te gaan.’’
