In de politiek in het algemeen en in de Surinaamse politiek in het bijzonder, kom je veel te vaak onoprechte mensen tegen die de politiek ingaan, omdat ze die zien als de opstap tot maatschappelijke vooruitgang. Dat wil zeggen dat ze zich aansluiten bij een politieke organisatie, omdat ze er persoonlijk beter van denken te kunnen worden. De corruptieschandalen en de zelfverrijking van bepaalde politici zijn daar het onverhulde bewijs van. Maar zo zijn er ook oprechte mensen die het goed met het land menen en er niet op uit zijn, zichzelf te verrijken of ronduit handelingen te plegen die inherent zijn aan corruptie en pure diefstal van het volksvermogen. Maar zo zijn er binnen politieke partijen ook de ‘’werkpaarden’ en de ‘sierpaarden’ en is het zo dat de eerstgenoemde, zich het vuur uit de sloffen lopen met het doel veel grotere zetelwinst bij te houden algemene verkiezingen, na te streven. Dag en nacht werken deze mensen die veelal tot de eerlijken behoren, om de partij een beter resultaat op te leveren. En totaal terecht stijgen deze harde werkers in de achting bij de kiezer en gaat ook de populariteit van het werkpaard erop vooruit. En dan kan de echte ellende pas echt beginnen wanneer de jaloezie toeslaat en anderen binnen de partij, hun jaloezie niet kunnen bedwingen. De zogenaamde sierpaarden die geen moer uitvoeren om de populariteit van de partij te bevorderen, beginnen dan aan de ondermijning van het werkpaard. Zo hebben wij gezien dat Edward zich uit de naad heeft gewerkt om de gele formatie zetelwinst te bezorgen en dat anderen, waaronder zeker Lonny, daar moeite mee hebben gehad en nog steeds hebben. Edward zou te veel kritiek hebben gehad en anderen c.q. oppositionelen, tegen de haren in hebben gestreken. Mensen waar Lonny vermoedelijk achter de schermen, toch nog wel bepaalde contacten mee onderhield en nog steeds houdt. Heeft natuurlijk alles te maken met de wederzijdse zakenbelangen en bepaalde geldstromen waar Edward totaal buiten valt, maar waar Lonny wel grote voordelen aan schijnt te hebben. Maar het werkpaard Edward laat zich niet van slag brengen en blijft zeggen wat hem niet aan staat, en dat valt niet in goede aarde bij de zogenaamde leider Lonny, die denkt de onbetwiste leider te zijn van iedereen die in het achterland woonachtig is of daar van afkomstig is. Edward moet daarom een reprimande vanuit de partij tegemoet zien. Lonny vergeet echter één ding: dat de acherban toekijkt en het helemaal niet eens is met zijn zelfzuchtig en dictatoriaal handelen waar niemand iets in de melk te brokkelen mag hebben. Dit handelen gaat de partij grote schade berokkenen en kan een uitloop tot gevolg hebben die zeker tot negatieve resultaten zal leiden bij de eerstvolgende volksraadpleging. Lonny dient één ding goed te begrijpen: ‘That once you reached the top, there is only one way down’. En dat geldt zeker voor de hooggeplaatste politieke leider die volledig naast zijn schoenen loopt en binnen zijn partij nog steeds in de waan verkeert, dat hij de onschendbare bendeleider is van voorheen. Hoe meer hij denkt binnen de organisatie met de botte bijl te kunnen hakken en hierdoor de angst erin te houden, hoe meer vervreemding er zal optreden en de uitloop zal alleen maar toenemen. Edward hoeft zich geen zorgen te maken, zijn populariteit is niet tanende en dat is die van Lonny zeker wel.