Er heerst momenteel een groot gebrek aan vertrouwen in het financiële beleid dat de regering Bouterse voert. De manier waarop ze denkt de wisselkoersen in bedwang te houden, resulteert in een averechts effect. De Centrale Bank weet al vanaf het loslaten van de wisselkoersen en ze afhankelijk maken van het mechanisme van vraag en aanbod, dat ze niet langer in staat is uit eigen middelen de koersen te bepalen. Periodieke interventies van de moederbank op het valutafront, door ettelijke miljoenen dollars te verschaffen aan lokale banken voor de financiering van bepaalde broodnodige importen, zullen niet tot gevolg hebben dat de wisselkoersen stabiel blijven. Het enorme gebrek aan vreemde valuta en met name de US-dollar, maakt dat de vraag vele malen hoger is dan het aanbod en dat een ieder die over voldoende SRD’s beschikt, zijn toevlucht zal nemen tot het kopen van de Amerikaanse munt. Dit heeft gelijk tot gevolg dat de koers voor de dollar een stijgende lijn blijft vertonen. Wanneer een Centrale Bank dan bandbreedtes gaat dicteren aan cambio’s voor de verkoop van vreemde valuta of dat nou dollars of euro’s zijn, bevordert ze de verdere illegale handel in vreemde valuta op de zogeheten parallelle markt. Deze parallelle markt die we tijdens de zogeheten revolutie en de jaren daarna heel goed hebben gekend, is nu nieuw leven ingeblazen. Cambiohouders die zich in een hoek gedrukt voelen door de bedreigingen van een moederbank, zullen zich misschien wel officieel aan de bandbreedte houden van de moederbank, maar om verlies te voorkomen, minder valuta verkopen. Valuta die je duurder hebt ingekocht, zal je als cambiohouder onmogelijk voor dezelfde prijs of minder, aan de man willen brengen. Wisselen van vreemde valuta zal nu op minder transparante wijze geschieden en daar zullen valutahandelaren via een zwart circuit weer behoorlijk munt uitslaan. De Fransen zouden zeggen: l’histoire se répète (de geschiedenis herhaalt zich). Onder regeringen onder leiding van exponenten uit de revolutie, hebben we nooit anders gekend. Verspilling, geldontwaarding door monetaire financiering, stijgende prijzen, verarming van het volk, à la dol wisselkoersstijgingen, allemaal zaken die zich al uit den treure hebben voorgedaan in de periodes 1980-1987, januari 1991 tot mei 1991, 1996-2000 en nu opnieuw vanaf 2010. Het vertrouwen bij de doorsnee Surinamer in het financiële beleid en de verdere aanpak na het vertrek van Glenn Gersie op de Centrale Bank van Suriname, is totaal zoek en de jacht op vreemde valuta is wederom in alle hevigheid losgebroken. Op allerhande manieren wordt vreemde valuta nu opgekocht, opgeborgen of weggebracht. En dat is een verwachtbare reactie zodra het vertrouwen bij een gemeenschap over het gevoerde financieel-economische en monetaire beleid van een regering, is weggevallen. De Centrale Bank die volgens ingewijden en economisten niet langer een solide financiële positie kan tonen en toepassen, heeft nu in werkelijkheid niet de potentie de geldmarkt te dicteren en beheersen. De bank zal naar de mening van economisten, dan ook niet in staat zijn de wisselkoersen op een wensbare wijze, in bedwang te houden. Vraag en aanbod zullen dat voorlopig blijven bepalen. Venezuela is een goed voorbeeld van hoe koersen zich ontwikkelen wanneer een overheid vanuit haar insolvabele positie, niet langer in staat is ze voor te schrijven.