Afgelopen jaar heeft de herkozen president van Venezuela, Nicolas Maduro de democratie wereldwijd beledigd door verkiezingsfraude in zijn land te plegen. Maduro won de verkiezingen met 5,8 miljoen stemmen, twee derde van het totaal. De opkomst bedroeg toen slechts 46 procent, mede door een oppositionele boycot. Maduro bestempelde deze verkiezing als een winst. Maar hoe kon hij die conclusie trekken, wanneer de oppositie niet in haar geheel mocht deelnemen? Wat voor overwinning kan je behaald hebben als meer dan de helft van de bevolking niet naar de stembus is geweest, omdat die al vooraf wist, dat de uitslag allang bepaald was? Een oppositieleider en oud-parlementslid, waarschuwde het volk ruim van te voren: “Dit zijn nepverkiezingen van een dictatoriaal regiem”. De meerderheid van de Venezolanen gelooft allang niet meer in eerlijke verkiezingen onder Maduro; want hij is inmiddels bij ruim 80 procent van de bevolking niet geliefd. Een soortgelijk fenomeen zien wij in ons land. Ook zien wij parallellen tussen Bouterse en Maduro. Ga maar na: 1. De oppositie in Venezuela kreeg niet de mogelijkheid op dezelfde manier campagne te voeren als Maduro.
2. Analisten hebben verklaard dat ambtenaren onder druk werden gezet om op Maduro te stemmen en dat het bemachtigen van voedselbonnen gekoppeld werd aan “nieuwe identificatiebewijzen” die vereist waren om te kunnen stemmen. 3. Bij stembureaus waren er medewerkers van Maduro die probeerden stemmen te kopen. 4. Maduro geeft het buitenland zoals bekend de schuld van de economische misère in zijn land.  5. De oppositie in Venezuela is verdeeld. 6.Maduro en Bouterse verdelen pakketten onder het volk, met als doel hun stem te winnen bij de verkiezingen. Klinkt allemaal bekend of niet?

Afgelopen december heeft de regering Bouterse de ID-kaartenwet met 28 stemmen door DNA gedreven. De oppositie heeft verschillende keren haar mening geuit over de nieuwe ID-kaart en zij heeft bij de stemming ervoor gekozen niet mee te gaan met de coalitie. Deze nieuwe ID-kaartenwet is volgens de regering Bouterse bedoeld om een betere identiteitsbeveiliging van de burger mogelijk te maken, door middel van de voorziening van biometrische en elektronische eigenschappen. Het is zelf al zover, dat een deel van het personeel van het Centraal Bureau voor Burgerzaken (CBB), een training heeft gevolgd om te kunnen werken met het nieuwe ID-kaartensysteem van het ministerie van Binnenlandse Zaken.  Volgens de regering Bouterse, wordt dit nieuwe systeem ingevoerd omdat de huidige ID-kaarten niet voldoen aan de internationale standaarden. Maar de oppositie denkt er anders over, want die heeft meerdere keren aangegeven, dat zij zeer sceptisch staat tegenover over de nieuwe elektronische ID-kaart die de regering gaat invoeren. Want waarom heeft deze coalitie zo een haast om bijna $10 miljoen voor dit project te bossen? Dit project zal de Staat Suriname 9,2 miljoen US-dollar kosten en de regering is hierover weer een lening aangegaan, waarbij er een betalingsregeling is getroffen met het Servische bedrijf Vlatacom. De betalingstermijn is gesteld op 48 maanden en is renteloos, maar waar zal de regering deze $9,2 miljoen vandaan halen binnen vier jaar? Dat wil zeggen, dat de volgende regering de zoveelste schuld moet dragen naast alle andere leningen/ kredieten die de afgelopen jaren zijn afgesloten. We moeten zeker meegaan met de tijd en de technologie zal niet stilstaan, maar Keerpunt vraagt zich wel af, waarom er ineens zoveel haast wordt gezet achter dit project? Wat is de reden dat er weer USD 9.2 miljoen aan een nieuw ID-kaartsysteem wordt verkwist door de huidige regering, terwijl er zoveel andere zaken prioriteit zouden moeten genieten? Waar is de regering Bouterse mee bezig en wat is eigenlijk de bedoeling van dit nieuwe systeem? Wil de huidige regering weer een bedenkelijke stunt uithalen, waarbij zij zaken in haar voordeel beslecht? De introductie van de nieuwe ID-kaarten werd ook in Venezuela doorgedrukt en in Suriname wordt het ons ook opgelegd. De oppositie heeft groot gelijk zich tegen de nieuwe ID-kaartwet te keren, want niemand kan de zekerheid bieden dat de persoonlijke gegevens van de kaarthouders niet zullen worden misbruikt voor het manipuleren van verkiezingsuitslagen zoals in Venezuela is gebeurd.