Moederbond ,CLO en OSAV blijven liever met Bouta en zijn regering doorpraten ter oplossing van de problemen die zijn ontstaan tussen overheid en haar sociale partners. Het is alsof deze bonden buiten de Surinaamse realiteit leven en niet weten dat je kan praten met deze regering totdat je een ons weegt, maar dat ze uiteindelijk toch gewoon doet waar ze zin in heeft. Dat is wel gebleken bij de verhoging van de energietarieven per 1 mei jongstleden en dat allemaal, terwijl de regering zogenaamd nog waarde hechtte aan gesprekken met vertegenwoordigers van de VSB en de KKF. Dat waren dus duidelijk opgeworpen rookgordijnen om nog maar even tijd te winnen en toch te handelen overeenkomstig de wensen van het IMF. Dialoog met de dictatoriaal ingestelde Bouterse en zijn regering heeft geen enkele zin. Je kan praten tot je een ons weegt en voorstellen doen tot in het jaar 2020 uiteindelijk zal deze regering precies doen wat ze wil. Zaken doordrukken om zogenaamd haar ontwikkelingsdoelstellingen te bereiken, daar gaat het om. Wat die ontwikkelingsdoelstellingen zijn, weet Joost, omdat we van daadwerkelijke ontwikkeling nog maar heel weinig hebben gemerkt in de afgelopen 6 jaar. Wat we wel hebben gezien, is zelfverrijking, corruptie, verspilling van staatstegoeden, devaluatie, inflatie, ernstige koopkrachtvermindering, verpaupering van het volk, zware verhogingen voor water en licht en totaal geen vooruitzicht op verbetering van de sociaal-maatschappelijke positie van de Surinaamse mens. Laat dat heel duidelijk zijn. En juist daartegen komen nu bepaalde vakbonden tegen in opstand die niet gelieerd zijn aan de regering Bouterse. Vakbondsleiders met het hart op de juiste plaats en geen opportunistische figuren als Ronald en Errol die in de afgelopen jaren beter zijn geworden van hun alliantie met deze regering. Deze twee gasten weten dat ze niet hoeven praten met deze machthebbers die er een bepaalde, niet te doorkruizen visie op na houden. Ze weten dat ze moeten luisteren en instemmen, willen ze in aanmerking blijven komen voor allerhande gunsten en dat ten nadele van de leden die zoveel vertrouwen in hen hebben geschonken. Mensen behorende tot de werkende klasse die verwachten dat er gewerkt zal worden aan de verbetering van hun sociaal-maatschappelijke positie. Mensen die er vertrouwen in hebben gesteld dat hun leiders ervoor zullen waken dat ze niet in katibo zullen belanden. En juist die zogeheten voorzitters zijn de grootste opportunisten gebleken die slechts aan hun eigen persoonlijke en enge belang denken en dat van hun leden verwaarlozen. Ook het geduld van deze leden, aangesloten bij de overkoepelende organisaties, raakt op en zij zullen uitkijken naar ander leiderschap dat niet omgekocht kan worden en veranderd in pajongwaaierige jaknikkers die er alles aan zullen doen om er zelf beter van te worden. Die ene meneer bij de onderwijzersbond heeft al gezien hoe snel de leden tot andere gedachten kunnen geraken, zij hebben hem faliekant laten staan voor een ander die wel bereid is voor ze te strijden. Errol en Ronald moeten zeer goed oppassen dat ze ook niet in een soortgelijke situatie belanden en alleen komen te staan. Enkeling is nog steeds drenkeling in de hedendaagse keiharde maatschappelijke verhoudingen.