Elke kostwinner heeft zo zijn maandelijkse uitgaven. Daarbij zijn de vaste lasten waarvoor elke maandloner of fourtnighter rekening mee dient te houden en in de meeste gevallen ook houdt. Dat geld wordt gereserveerd voor de water- en lichtrekening, transport en voeding. Onder normale omstandigheden en met prijzen die niet door devaluatie en inflatie aangetast zijn, moet dat geld voor de meesten wel voldoende zijn om uit te komen. Wanneer er plotsklaps een devaluatie van de nationale munt plaatsvindt, dan vindt er ook gelijk een verschuiving van de bestedingen plaats en moeten er prioriteiten binnen een gezin worden gesteld. Als de devaluatie een uitzonderlijk geval betreft en percentueel niet te hoog uitvalt, kunnen velen het nog bolwerken met hun inkomsten. Maar als er daarna opeenvolgende devaluaties plaatsvinden en de overheid komt dan ook nog met zwaar opgeschroefde tarieven voor nutsvoorzieningen die een ieder nodig heeft, dan loopt de zaak helemaal uit de hand. Een devaluatie heeft vrijwel altijd inflatie tot gevolg, vooral als het vetrouwen in de monetaire autoriteiten wegvalt en er een groot tekort aan vreemde valuta ontstaat en men gebruik moet maken van koersen op de parallelmarkt die aanmerkelijk hoger liggen dan die een Centrale Bank en handelsbanken wensen aan te houden. Thans hebben we te maken met veilingkoersen en parallelmarktkoersen die onze economie domineren. Wie geen deviezen kan betrekken via de handelsbanken voor de valutaveilingkoers, is genoodzaakt voor hogere wisselkoersen vreemd geld op te kopen op een parallelmarkt. Het laatste zal zeker niet ten faveure werken van de prijsverlagingen in de winkels. Vrijwel onbetaalbaar geraakte goederen in de supermarkten en andere winkelbedrijven en geen vooruitzichten op meer loon. Daarenboven komt de overheid met verdere verhogingen voor nutsvoorzieningen, in het bijzonder voor elektrische energie. De verhogingen zijn zo ingrijpend en in veel opzichten hoger dan 300 procent, dat niemand ze eigenlijk kan betalen of bereid is dat te doen. Men goochelt met kilowatturen en probeert de mensen wijs te maken dat het allemaal wel zal meevallen. Maar de mensen die goed lezen en luisteren en aan het rekenen zijn geslagen, hebben reeds ontdekt dat de verhogingen ongekend zullen zijn en meer dan de helft van het loon zullen beslaan. Hoeveel stroom trekt een koelkast aan kilowattuur per dag. Als je daar achter bent gekomen, dan kan je ongeveer al berekenen hoe diep de EBS in je portemonnee wenst te gaan. Hoeveel kilowattuur ben je in geld kwijt als je ‘s nachts de airco in je kamer aan laat staan? Hoeveel geld zal ik verliezen als ik drie keer per week de was doe met een gewone wasmachine. Dat moet de EBS eens gaan berekenen en aan de gemeenschap vertellen. De verbruikers van elektrische apparaten die niet langer als luxe kunnen worden gezien, zullen zich een hoedje schrikken. Deze mensen moeten voorbereid zijn op wat voor een kolossale rekening ze getrakteerd zullen worden aan het eind van de maand. Bij het bedrijfsleven en de vakbeweging is men er al in geslaagd calculaties te maken en hierdoor weet men precies hoe groot de financiële schade wordt voor bedrijf en werkende klasse, men heeft dan ook geconcludeerd dat de verhogingen onacceptabel zijn. Voor de vakbeweging is het duidelijk dat met deze tarieven de werkers in dit land zich niet meer op een verantwoorde wijze zullen kunnen voeden en dat kan absoluut niet door de beugel. Voor het bedrijfsleven zullen de kosten voor energie zo hoog oplopen, dat de kosten de baten zullen overstijgen en dat betekent voor velen faillissement of afvloeiing van nog meer arbeiders en dat is nou net niet wat de vakbonden willen. Dus bundeling van werkgevers en werknemersorganisaties vindt thans plaats om de regering op andere gedachten te brengen. De regering zit natuurlijk nog met het IMF in de maag dat zuiver met cijfers werkt en niet te vinden is voor emotionaliteiten. De regering Bouterse II bevindt zich in een zeer moeilijk parket waar ze overigens zichzelf in gemanoeuvreerd heeft en het voormelde parket heeft totaal niets te maken met een internationale crisis die thans zijn weerslag heeft op de Surinaamse staatshuishouding. Wat nu gebeurt, is allemaal de schuld van het financiële en monetaire wanbeleid van een Bouterse I regering en de continue verkeerde beslissingen van een kabinet-Bouterse II vanaf mei 2015. Er moet snel een oplossing gevonden worden voor deze onhoudbare toestand van verhoogde nutsvoorzieningen die niet langer door dit volk gedragen kunnen worden. En dan te bedenken dat men ook nog weer tot correcties wenst over te gaan bij de government take en de prijzen voor gasbommen uiteindelijk ook niet achter zullen blijven.