Voor de verkiezingen van mei 2015 had de paarse partij een aanmerkelijke aanhang. Veel jongeren waren enthousiast over de gedane ‘beloftes’ van paars. Een rooskleurige toekomst werd ze voorspeld, met zoveel positieve vooruitzichten, die nu vanwege de financiële positie van de Staat, absoluut niet meer realiseerbaar zijn. De aanhang was zo aanstootgevend, dat het misselijkmakend was voor diegenen die helemaal geen affiniteit hadden met de paarse kliek. Op social-media werd je uitgescholden en zelfs sociaal-maatschappelijk vernederd, als je maar durfde een negatieve uitspraak te doen over de huidige regering Bouterse. De paarse en niet-paarse aanhang was herkenbaar, en op bepaalde momenten was zelfs het verschil in denkniveau te onderscheiden. Nu zijn wij zes maanden verder, onze munt is gedevalueerd, Suralco is vertrokken, werkloosheid is toegenomen, stroom en watertarieven zijn verhoogd, er is een extreem hoge staatsschuld, assembleeleden die zich tijdens vergaderingen zich meer amuseren om de situatie, dan serieus erbij stil te staan, dat onze economische situatie zeer precair is. Ik denk dat onze volksvertegenwoordigers geamuseerd kunnen zijn, want zij voelen de verhoogde tarieven niet, zij krijgen namelijk hun vorstelijk salaris op tijd gestort en O ja, hun voertuigen worden door de Staat voorzien van brandstof. Een ieder met een modaal inkomen, klaagt steen en been: `A moni no sari’, `We firi ing ini unu saka.’ Ineens heeft niemand op 25 mei `Paars’ gekleurd. Raar als je denkt aan alle beloftes die werden gedaan, want hoe voelen de aanhangers van deze huidige regering zich nu. Ik denk dat zij zich zwaar ‘bedrogen’ voelen. Beetgenomen door hun eigen naïviteit en onderontwikkeldheid.

Een ieder kent wel dat reclamebordje: `wij moeten het samen doen’, Pfff. Ineens moeten wij het samen doen! Toen de beslissingen werden genomen, die nu negatieve gevolgen hebben, omdat ze hebben verspild. Moeten wij nu bezuinigen, terwijl ZIJ niet bezuinigen. Laten wij eerlijk blijven, we kunnen niet alle schuld aan de zogenaamde monetaire specialist geven, want niet alle beslissingen worden door hem genomen. Wat wij wel kunnen zeggen, is dit: ‘Meneer de president, ziet u niet dat u omringd bent door een groot aantal dieftige beunhazen, die absoluut niet in het belang van het Surinaams volk handelen. Al die `GEWELDIGE’” adviseurs, hebben u niet kunnen behoeden voor deze economische afgang. Is de tijd niet rijp, om capabele mensen aan te trekken en niet ‘vriendjes van vriendjes’, van een baan voorzien, en die toch geen kaas van bestuur, beleid en economische stabiliteit hebben gegeten? Deze corrupte profiteurs zijn de bloedzuigers die ervoor hebben gezorgd, dat wij met een staatsschuld zitten. Deze koeparies zien de ernst van de economische situatie niet in, omdat zij hoogstwaarschijnlijk niet eens een behoorlijke opleiding hebben, om simpelweg te beseffen dat zij Suriname naar de verdoemenis aan het helpen zijn.

R.S.B.