De afgelopen weken is het steeds duidelijker geworden, dat er een onheilspellende ontwikkeling zich aan het aftekenen is binnen de gezondheidssector. De saneringsmaatregelen van de overheid schijnen ook doorgevoerd te worden in deze branche, met alle rampzalige gevolgen van dien. Dat men wil gaan bezuinigen op buitenlandse reizen, is tot daar aan toe, maar dat men wil gaan economiseren op de mens in medische nood, is zeer, zeer kwalijk. Eerst was er een issue met nierdialysepatiënten, nu begint men ook frommelconstructies te bedenken om ziekenhuizen te betalen en op medicamenten te besparen. Burgers met nota bene een peperdure ziektekostenverzekering op zak, kunnen medicijnen niet meer verkrijgen van apotheken. Zoals het er nu naar uitziet, wordt dit land weer dertig jaar terug in de tijd van kommer en kwel geworpen. Van de week werd een cliënt die door een hond was gebeten, doodleuk een klemspuitje geweigerd.
Een zeer trieste en zeer zorgwekkende zaak. De oorzaak van de chaos moet gewoonweg gezocht worden in het financieel wanbeleid bij de overheid en in de in oktober 2014 in werking getreden Wet Basiszorgverzekering. Dit juridisch onding, dat dictatoriaal doorgedrukt is geworden, is een complete ramp voor ziektekostenverzekeraars, verzekerden, werkgevers en werknemers. Deze verzekering is ons door de strot geduwd en het hele land is in een avontuur gestort nadat de hele Surinaamse ziektekostenverzekering van de ene op de andere dag rigoureus gewijzigd is geworden. Ziektekostenverzekeraars die al langer dan dertig jaar hun diensten aanbieden en een prima systeem hebben weten op te bouwen, en werknemers en werkgevers, worden nu in grote problemen gezet. Welke slimmerik heeft die belachelijke dwangsommen bedacht als men zich niet houdt aan de zorgwetten?
Heeft men wel enig idee in welke financiële problemen tuinmannen, dienstvrouwen en losse krachten zullen komen als geen enkele werkgever -zeker in deze financiële crisis – bereid blijkt voor hen een Basiszorgverzekering af te sluiten en zij maandelijks zelf SRD 165, zullen moeten ophoesten?
Wat we nu zien, is dat iemand die voor zijn job moet aantonen dat hij een ziektekostenverzekering heeft, eenmalig die wettelijk verplicht gestelde SRD 165 of SRD 82,50 betaalt en daarna nooit meer. Verzekeringsmaatschappijen zitten vervolgens met de handen in het haar, want ze zien zo iemand nooit meer. Toen men daarenboven minder voor een ziektekostenverzekering betaalde, waren de medicijnen nog verkrijgbaar en de voorzieningen beter. Nu houden bepaalde apotheken een eigen klapper er op na en zijn er geen medicijnen beschikbaar voor cliënten van de basiszorgverzekering. Je kan misschien wel 500 verpleegkundigen uit Java halen naar Suriname, maar hoe gaan die functioneren als er geen medicamenten en adequate voorzieningen aanwezig zijn? Begin je zaken eerst op orde te brengen, want zoals de gezondheidssector er nu voor staat, liggen we op ramkoers.
