Kort voor de verkiezingen leek president Santokhi plotseling de redder van het volk. Ambtenaren kregen loonsverhoging, de studietoelage werd verhoogd, en andere sociale maatregelen volgden in rap tempo. Het leek de opleving van betrokken leiderschap, alsof de president eindelijk gehoor gaf aan de noden van de samenleving. Maar achteraf is gebleken, dat het allemaal niet meer dan een doekje voor het bloeden was: een tijdelijke troost, die vooral diende om politieke goodwill te kopen in verkiezingstijd.

Enkele dagen na het bindend verklaren van de verkiezingsuitslag, is het masker afgevallen. Maatregelen waartegen deze regering ooit fel protesteerde, zoals het goedkoop verkopen van overheidsvoertuigen aan hooggeplaatsten, worden nu plotsklaps in stilte doorgevoerd. Wat eerder werd veroordeeld, lijkt nu te worden overgenomen. Het heeft er veel van dat er een draaiboek is dat door elke regering wordt hergebruikt, met slechts een andere acteur op het podium.

Het zijn dit soort verwerpelijke zaken die het volk murw maken. De politieke belofte wordt keer op keer vervangen door politieke schijn. In Suriname is men veel gewend, maar dat Santokhi, die zich in 2020 presenteerde als het morele alternatief van Bouterse-II, nu ogenschijnlijk hetzelfde pad wenst te bewandelen, raakt diep. Het volk voelt zich niet alleen bedrogen, maar ook onderschat in zijn vermogen tot kritisch denken.

Als verkiezingen worden misbruikt als marketingmomenten en sociale maatregelen slechts tijdelijke ‘pleisters’ zijn, dan ondermijnt dat het vertrouwen gesteld in elke toekomstige leider. Santokhi heeft een kans gehad zich te onderscheiden. Maar de gemeenschap vraagt zich nu af: was het beleid vóór de verkiezingen oprecht, of slechts een slimme zet in een groter machtsspel?